ECHA PRZESZŁOŚCI

Pyrrus był królem Epiru z dynastii Ajakidów w latach 307-302 p.n.e. i od 297 roku p.n.e. do swej śmierci w 272 roku p.n.e. (także król Macedonii w latach 288-285 p.n.e., król Sycylii w latach 278-276 p.n.e.). Pyrrus nieraz pokonał Rzymian w ich ojczystej Italii. W 280 roku p.n.e. stoczył bitwę pod Herakleą, gdzie Epiroci, Macedończycy, Tessalończycy i Tarentczycy wystawili 32 tysiące piechoty, 4 tysiące jazdy i 20 słoni pokonując 45 tysięcy Rzymian Lewinusa – 7 tysięcy zabitych i rannych, 2 tysiące jeńców. W 279 roku p.n.e. stoczono bitwę pod Ausculum gdzie Pyrrus dysponował 23 tysiącami piechoty, 8 tysięcy jazdy i 19 słoni, a Rzymianie i ich sprzymierzeńcy byli w liczbie 40 tysięcy. To po tej bitwie został znany dzięki powiedzeniu "pyrrusowe zwycięstwo", które powstało z powodu zwycięskich bitew okupionych ogromnymi stratami wojennymi. Kluczowa była bitwa pod Benewentem w 275 roku p.n.e. gdzie Rzymianie byli w liczbie 40 tysięcy, a armia Epiroty o 1/4 mniejsza (w tym 20 słon

Za panowania Montezumy imperium Azteków osiągnęło rozkwit. Nie prowadzono już wojen zdobywczych lecz umacniano państwo. Przybycie Hiszpanów pod wodzą Hernana Cortésa w przepowiedzianym i oczekiwanym czasie sprawiło, że Montezuma traktował go jako boga. Po spotkaniu jednak zdał sobie sprawę, że Cortés nie jest bogiem. Jednak nie przeciwstawił się mu. Montezuma nie dołączył do walk przeciwko Hiszpanom w stolicy Tenochtitlán. Przypłacił to życiem. Poddani oburzeni współpracą władcy z Hiszpanami obrzucili go kamieniami oraz strzałami. Montezuma odniósł poważne rany i zmarł.   Montezuma II Xocoyotzin (rys. Severino Baraldi)           Pewnie wielu z Was patrząc na rysunek pomyślało - dlaczego nie wrzuciłem czegoś bardziej wiarygodnego? Dlaczego wrzuciłem Montezumę z brodą jak u ówczesnych Hiszpanów? Dlaczego nie jest gładko ogolony i nie ma długich włosów? Otóż po małym wstępie kim był Montezuma chciałem się skupić właśnie na jego wyglądzie. Montezuma najprawdopodobniej nosił krótkie włosy i

Arabski podbój Persji Sasanidów od 632 do 654 roku n.e. doprowadzając do upadku imperium, a także religii zoroastryjskiej (religia irańska wywodząca się od Zaratusztry, powstała pomiędzy 1500 a 500 rokiem p.n.e. Liczba wyznawców wynosi 110-120 tys.). Zbiegło się to z bezprecedensową słabością polityczną, społeczną, gospodarczą i militarną Persji. Niegdyś główna potęga światowa, imperium Sasanidów wyczerpało swoje zasoby ludzkie i materialne po dziesięcioleciach działań wojennych przeciwko Cesarstwu Bizantyjskiemu (Wschoniorzymskiemu). Arabowie i Persowie pozostawali ze sobą w kontakcie co najmniej od VI wieku p.n.e. Sasanidzi utrzymywali wasalne państwo arabskich Lachmidów, którzy stanowili zaporę przed inwazją bizantyjską i najazdami beduinów, jednak zlikwidował je Chosrow II (590–628). Wewnętrzna sytuacja polityczna imperium szybko się pogorszyła po egzekucji króla Chosrowa w 628 roku. Wcześniej Persowie zostali rozgromieni przez Bizantyjczyków pod Niniwą w 627 roku, a cesarz Herakli

Dariusz rządził jako Szachinszach ("Król Królów") w latach 336–330 p.n.e. Wywodził się z bocznej linii Achemenidów. Urodził się jako Artaszata, syn Arsamesa i Sysygambis. Początkowo był nadzorcą perskiego systemu pocztowego. W latach 344–336 p.n.e. pełnił funkcję satrapy Armenii. Został wyniesiony na tron przez Bagoasa (wpływowego eunucha na dworze Achemenidów, który był odpowiedzialny za otrucie dwóch wcześniejszych perskich królów Artakserksesa III oraz Arsesa). Po objęciu rządów Dariusz nakazał wypicie trucizny Bagoasowi. Stłumił rebelię w Egipcie, przyjmując tytulaturę faraońską. Nie jest wykluczony udział Dariusza III w zamordowaniu Filipa II Macedońskiego (ojca Aleksandra III Wielkiego). Pokonał pretendenta, który rościł sobie prawa do władzy w Babilonie. Błędem Dariusza było zlekceważenie informacji wyprawie Macedończyków przeciwko Persji. Nie zdążył się przygotować do obrony imperium.  Dariusz III (rys. Joan Francesc Oliveras)           Aleksander pokonał satrapów per

Wilhelm I Zdobywca (1028-1087), przez Anglików znany jako William the Conqueror, a wśród Francuzów - Guillaume le Conquérant był królem Anglii, a wcześniej księciem Normandii. Był nieślubnym synem księcia Normandii Roberta I Wspaniałego, zwanego również Robertem Diabłem. Stąd drugi przydomek Wilhelma, nadany przez przeciwników, to Bękart (czyli u Anglików - Bastard, a Francuzów - Bâtard). Jego matką była Herleva (lub Herletta), najprawdopodobniej córka Fulberta, garbarza z Falaise.    Wilhelm I Zdobywca w kolczudze trzyma hełm z nosalem (rys. Jaja Japitana) Jego panowanie rozpoczęło nowy etap w dziejach Anglii. Zatem dziś poruszę kwestię związaną z tematyką strony, czyli modą męską. Na ilustracji widzimy Wilhelma z wąsami w oparciu o wizerunek ze słynnej tkaniny z Bayeux (ręcznie haftowanego płótna o wymiarach 68,38×0,5 m, przedstawiającego podbój Anglii; w 2007 roku wpisanego na listę UNESCO Pamięć Świata). Przedstawiony tam władca, podczas bitwy pod Hastings w 1066 roku podnosi hełm

XVIII-wieczny Egipt był częścią Imperium Osmańskiego. Wyprawa egipska Napoleona rozpoczęła się 19 maja 1798 roku. Flota francuska wyruszyła z Tulonu. Napoleon zabrał z armią aż 167 naukowców, którzy mieli badać kraj i jego historię. Dzięki wyprawie z 1798 roku Europa zainteresowała się kulturą egipską. Rozpoczęły się pierwsze wielkie wykopaliska. Niestety oprócz pozytywnych skutków były także negatywne. Zaczęto masowo wywozić artefakty. Rozwinął się również handel zabytkami starożytnymi. Ten proceder wzrósł w XIX wieku i trwa do dziś. 2 lipca 1798 roku Napoleon zajął Aleksandrię, a 21 lipca wygrał bitwę pod piramidami. Następnie wkroczył do Kairu opanowując cały kraj.    Francuski żołnierz armii rewolucyjnej w Egipcie,  koniec XVIII wieku (rys. Pablo Outeiral)         Flota angielska w zwycięskiej bitwie morskiej pod Abukirem zniweczyła jednak plany Bonapartego na trwałe opanowanie Egiptu i odcięcie Zjednoczonego Królestwa od Indii poprzez budowę Kanału Sueskiego. Warto wspomnieć, że w

Macedoński falangita na głowie ma hełm typu frygijskiego. Pancerz to płócienny typu ,,linothorax'' z którego zwisają "pteruges". Na nogach ma nagolenice z brązu. Falangita osłania się małą okrągłą tarczą ("pelte"). Broń stanowił - miecz (zazwyczaj zakrzywiony, jednosieczny ,,kopis'' lub "machaira" oraz prosty, obusieczny ,,xiphos'') i najważniejszy element - sarisa. Powszechnie przyjęto, że drzewiec sarisy to dereń, jednak po całkiem nowych badaniach, prof. Nicholas Sekunda stwierdza, że był to raczej jesion. Długość sarisy wahała się w zależności od modelu i epoki. Macedoński falangita (pezhetairos)  z drugiej połowy IV i III wieku p.n.e. (rys. Christa Hook)           Początkowo miała ona długość 4-5 – 5,5 m, by w epoce hellenistycznej osiągnąć ponad 6 m. Falangici z powyższej ilustracji mają sarisy składające się z dwóch drzewców, połączonych ze sobą, widoczną na ilustracji tulejką (ok. 16 cm długości). Do dziś istnienie tulejki j

Aleksander III Macedoński zwany Wielkim (356 p.n.e.-323 p.n.e.) był królem Macedonii z dynastii Argeadów w latach 336-323 p.n.e. Jest powszechnie uznawany za jednego z największych zdobywców w historii ludzkości. Okres panowania Aleksandra wyznacza granicę między dwiema epokami historii starożytnej: epoką klasyczną i hellenistyczną. Na ilustracji widzimy króla w jednej z perskich stolic - Suzie (o czym świadczy piękny relief z perskimi gwardzistami uważanymi za Nieśmiertelnych). Zdobyta została przez Aleksandra w 331 roku p.n.e. To tutaj tuż po powrocie z wyprawy do Indii w 324 roku p.n.e. wielki Macedończyk zorganizował wesele trwające 5 dni. Aleksandrowi udało się nakłonić ponad 90 dostojników ze swego otoczenia do małżeństwa z przedstawicielkami arystokracji perskiej.  Aleksander III Wielki w  Suzie  (rys. Joan Francesc Oliveras)           Sam dał przykład poślubiając córki dwóch królów perskich: Parysatis II (córkę Artakserksesa III) i Statejrę II (córkę Dariusza III), licząc na le

Wydaje się, że działania wojenne były stałym elementem społeczeństwa germańskiego, a archeologia wskazuje, że miało to miejsce przed przybyciem Rzymian w II-I wieku p.n.e. Wojny były toczone między poszczególnymi ludami germańskimi. Wczesne języki germańskie zachowały różne słowa określające „wojnę”. Rzymianie pisali, że dla Germanów rabunek podczas działań wojennych nie był haniebny, a większość germańskich działań wojennych zarówno przeciwko Rzymowi, jak i innym ludom germańskim była motywowana możliwością zdobycia łupów. Plemiona germańskie, choć często pokonywane przez Rzymian, zostały zapamiętane w rzymskich kronikach jako zaciekli wojownicy, których główną wadą było to, że nie udało im się połączyć w kolektywną siłę bojową pod zjednoczonym dowództwem.  Germańscy wojownicy, II-I wiek p.n.e. (rys. Joan Francesc Oliveras)           Armie germańskie prawdopodobnie nie były duże, a liczby, takie jak armia 100 000 Swebów, o której twierdził Juliusz Cezar, były literacką i propagandową