Przejdź do głównej zawartości

Pyrrus, król Epiru

Pyrrus był królem Epiru z dynastii Ajakidów w latach 307-302 p.n.e. i od 297 roku p.n.e. do swej śmierci w 272 roku p.n.e. (także król Macedonii w latach 288-285 p.n.e., król Sycylii w latach 278-276 p.n.e.). Pyrrus nieraz pokonał Rzymian w ich ojczystej Italii. W 280 roku p.n.e. stoczył bitwę pod Herakleą, gdzie Epiroci, Macedończycy, Tessalończycy i Tarentczycy wystawili 32 tysiące piechoty, 4 tysiące jazdy i 20 słoni pokonując 45 tysięcy Rzymian Lewinusa – 7 tysięcy zabitych i rannych, 2 tysiące jeńców. W 279 roku p.n.e. stoczono bitwę pod Ausculum gdzie Pyrrus dysponował 23 tysiącami piechoty, 8 tysięcy jazdy i 19 słoni, a Rzymianie i ich sprzymierzeńcy byli w liczbie 40 tysięcy. To po tej bitwie został znany dzięki powiedzeniu "pyrrusowe zwycięstwo", które powstało z powodu zwycięskich bitew okupionych ogromnymi stratami wojennymi. Kluczowa była bitwa pod Benewentem w 275 roku p.n.e. gdzie Rzymianie byli w liczbie 40 tysięcy, a armia Epiroty o 1/4 mniejsza (w tym 20 słoni). Według źródeł rzymskich wygrali Rzymianie, według greckich, bitwa została nierozstrzygnięta. 

 Pyrrus, 319-272 p.n.e. (rys. Joan Frances Oliveras)

        Pyrrrus był także autorem niezachowanych Pamiętników i licznych dzieł o sztuce wojennej. Przyczyną jego śmierci jest fakt, że władca hellenistyczny musiał niczym Aleksander walczyć w pierwszej linii, a nie kierować bitwą z tyłu, co powodowało zbędne ryzyko (śmierć wodza oznacza koniec bitwy, bo nie pozostaje nikt, kto by mógł płacić najemnikom). Pyrrus zginął podczas walki w Argos. Gdy znalazł się już pod murami tegoż miasta, mieszkańcy odmówili wpuszczenia jego armii w obręb murów, a na horyzoncie pojawiło się wojsko macedońskie Antygona Gonatasa. Nie pozostało mu nic innego, tylko szturm na miasto. 

Śmierć Pyrrusa (rys. Radu Oltean)

        Pyrrus padł ogłuszony dachówką, którą rzuciła mu na głowę matka jednego z walczących Argajczyków. Według legendy rzuciła ją Demeter przybrawszy postać staruszki. Zapyros, najemnik Antygona, poznał omdlałego króla Epiru, odciągnął go na bok, a gdy zobaczył, że zaczyna odzyskiwać przytomność, odciął mu mieczem głowę. Był największym wodzem hellenistycznym gruntownie wyszkolonym, świetnym taktykiem. Co sądzicie na temat śmierci króla Epiru, który zagroził ekspansji Rzymu?

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Walka gladiatorów secutora i retiariusa w Pompejach

Większość znanych nam współcześnie hełmów i innego uzbrojenia gladiatorskiego zawdzięczamy Pompejom. Erupcja Wezuwiusza zakonserwowała miasto wraz z niemal nienaruszonymi, niezwykłymi artefaktami na wieki. Widoczne na ilustracji typy gladiatorów to: 1. Retiarius (sieciarz) – walczył trójzębem, sztyletem oraz siecią, bez hełmu. Jedyną ochroną retiariusa była wykonana z brązu osłona lewego barku o nazwie galerus za którą w razie potrzeby mógł osłonić swoją głowę i manica osłaniająca ramię wykonana z metalowych lub skórzanych pasów, czasami z naszytych na skórę łusek. 2. Secutor - gladiator walczący najczęściej z retiariusem. Był uzbrojony w miecz gladius i drewnianą tarczę przypominającą tarcze legionisty rzymskiego. Jego uzbrojenie ochronne składało się z osłony ramienia trzymającego miecz, zamkniętego hełmu bez wystających elementów (aby sieciarzowi trudniej było zarzucić na przeciwnika sieć) i nagolenicy. Walka gladiatorów secutora i retiariusa w Pompejach (rys. Peter Connolly) Zapewn...

Leonidas I - król Sparty

Dzisiejszy wpis przedstawi Leonidasa I, króla Sparty. Leonidas I jest prawdopodobnie najbardziej utrwalonym w popkulturze greckim władcą okresu klasycznego. Od 490 roku p.n.e. rządził Spartą. Jego żoną była Gorgo - córka jego przybranego brata Kleomenesa I. Z tego małżeństwa urodził się syn Plejstarchos.  Na zdjęciu Javiera Tamargo Santistebana rekonstruktor Marco Cecini,  znany pod profilem Marco Aurelio Valerio Massenzio           Leonidas zasłynął podczas wojen grecko-perskich, dowodzeniu obroną przesmyku w Termopilach w 480 roku p.n.e. Władca Sparty stał na czele hoplitów składających się z 300 rodaków i kilku tysięcy żołnierzy z innych greckich miast-państw (polis). Nie do końca wyglądało to tak, że było tam wyłącznie 300 Spartan po stronie greckiej. Według Herodota siły Greków składały się z 300 hoplitów spartańskich i 1000 towarzyszących im periojków, 500 hoplitów z Mantinei, 500 z Tegei, 120 z Orchomenos w Arkadii, 1000 innych Arkadyjczykó...

14 Pułk Kirasjerów armii Księstwa Warszawskiego

Na Święto Niepodległości 14 Pułk Kirasjerów armii Księstwa Warszawskiego ze swoją epicką i tragiczną historią.  Kirasjer 14 pułku podczas szarży (mal. Jan Chełmiński)           Był to jedyny w dziejach Polski pułk jazdy kirasjerskiej. Początek formowania przypadł na 1 września 1809 roku. Nosił pierwotnie 1 Pułk Broni Kirasjerów. 4 grudnia 1809 roku kirasjerzy przybyli do Warszawy i stacjonowali tam do wyprawy ma Rosję. Wzbudzali spore zainteresowanie wśród mieszkańców przywołując pamięć o dawnej husarii. Pod koniec 1809 roku pułk liczył 610 żołnierzy. 12 maja 1812 roku pułk kirasjerów wyruszył na wojnę z Rosją. Podczas sławnej szarży na tak zwaną Wielką Redutę pod Borodino wraz z pułkiem kirasjerów saskich, kirasjerzy nacierali na czworobok piechoty. Wzięli do niewoli 300 jeńców i zdobyli armatę. W czasie odwrotu spod Moskwy kilkudziesięciu ocalałych kirasjerów eskortowało uratowane 24 armaty wojsk polskich. Wśród kawalerii pułk poniósł największe stra...