ECHA PRZESZŁOŚCI

Poniżej widoczna jest grupa Asyryjczyków, ubranych w starożytne stroje, uczestnicząca w wystawie poświęconej ich wielkiemu królowi Aszurbanipalowi, 22 lutego 2019 roku, British Museum w Londynie.          Kiedyś Asyria była państwem semickim w północnej Mezopotamii istniejącym od drugiej połowy III tysiąclecia p.n.e. do pierwszej połowy I tysiąclecia p.n.e. Dzisiaj  Asyryjczycy są uważani za jeden z rdzennych narodów na Bliskim Wschodzie. Nawiązują do tradycji starożytnej Asyrii i Chaldei. Uważają się za ich spadkobierców. Posługują się językiem aramejskim i jego dialektami, używanymi przed podbojem arabskim. Asyryjczycy są jednym z najstarszych ludów, które przyjęły chrześcijaństwo (II wiek n.e.).           Obecnie zamieszkują przede wszystkim Irak - równinę Niniwy, położoną wzdłuż rzek Tygrys, Chabur i Wielki Zab, a ponadto w rozproszeniu południowe obszary Turcji, część Syrii, Libanu, Iranu i Jordanii. Są rozsiani po całym świecie. Szacuje się, że żyje ok. 4 miliony Asyryjczyków. W

Widziana w tle trirema ma tzw. kruka (corvus) będącego ruchomym mostem do abordażu. Konstrukcja prawdopodobnie pozwalała na obrót pomostu o 300 stopni. Kruki zostały użyte bojowo niedługo potem w bitwie pod Mylae w 260 roku p.n.e., a następnie w bitwie u przylądka Eknomos w 256 roku p.n.e. przyczyniając się do zwycięstw Rzymian. Niedługo potem wraz z nabytym doświadczeniem Kartagińczyków w walce z krukami oraz rozwojem rzymskiej techniki walki zniknęły one z kart historii, a źródła milczą na ten temat. Rzymianie używają tzw. kruka (rys. Yvon Le Gall)

Na ilustracji widzimy lekkozbrojnych łuczników scytyjskich atakujących greckiego hoplitę w dość typowym uzbrojeniu przypadającym na V wiek p.n.e. Grek ma na głowie hełm typu chalkidziego, wykonany z brązu. Był to dość wygodny hełm, często ochronami polików na ruchomych zawiasach. Twarz i uszy były całkiem odsłonięte. Zazwyczaj hełmy te miały pełen nosal. W tym konkretnym przypadku (inspirowanym znaleziskiem z Italii) zanikł już niemal całkowicie co czyni z niego praktycznie hełm typu attyckiego. Hełm przyozdabia grzebień z końskiego włosia. Hełm ten wyewoluował z innego typu hełmu, zwanego korynckim. Jest to najbardziej znany w kulturze masowej hełm grecki (za sprawą hollywoodzkich produkcji). Osłaniał praktycznie całą twarz, pozostawiając odsłonięte usta i oczy. W niektórych wersjach, zwłaszcza z przełomu VI i V p.n.e. nosal prawie dotykał szerokich, ostrych policzków. Był to najbardziej powszechny hełm greckich hoplitów od VII wieku p.n.e. do II wojny peloponeskiej.    Scytyjscy łucz

Cywilizacja mykeńska datowana jest na ok. 1700/1600 – 1150 p.n.e. Jest to najstarsza greckojęzyczna kultura rozwijająca się w późnej epoce brązu na terenie Grecji kontynentalnej. Nazwa pochodzi od Myken w Argolidzie na Peloponezie. Kulturę tę poznano dokładniej dopiero pod koniec XIX wieku dzięki pracom wykopaliskowym prowadzonym przez archeologa Heinricha Schliemanna (1822-1890).    Mykeńscy wojownicy z epoki brązu (Aurelien Rantet, do gry Humankind)           Widoczni na ilustracji Mykeńczycy mają obosieczne topory i miecze z brązu. Chronią się tarczami, których kształt znamy z fresków. Na torsach mają kirysy z brązu inspirowane sztuką mykeńską oraz dobrze zachowaną do naszych czasów tzw. zbroją z Dendry. Jest datowana na koniec XV/początek XIV wieku p.n.e. Odnaleziona została w 1960 roku w jednym z grobowców na stanowisku Dendra w Argolidzie.  Wojownicy mykeńscy przygotowują się do walki (rys. Peter Connolly) Wojownik w centrum ilustracji ma na sobie tzw. zbroję z Dendry           Z

Włoscy spadochroniarze, 1938-1941 (rys. Johnny Shumate) Od lewej stoją: 1. Appuntato, 1° Reggimento Carabinieri Paracadutisti "Tuscania", Tarkwinia, 1941. Starszy szeregowy pokazany jest na treningu w szkole spadochronowej. Odznaka Carabinieri jest wytłoczona na czarno na nowym stalowym hełmie M41. Ma na sobie kombinezon M41 z zamkiem błyskawicznym, ochraniacze kolan i buty na gumowej podeszwie.  2. Libijski muntaz, 1º Reggimento paracadutisti "Fanti dell'aria", 1939. Muntaz był stopniem wojskowym włoskich wojsk kolonialnych, równoważnym stopniowi kaprala we włoskiej Armii Królewskiej. Ten libijski żołnierz ma dziesięcioletni staż służby, co oznaczają trzy czerwone gwiazdki na odznakach na obu rękawach. Ma na sobie kombinezon z zamkiem błyskawicznym (także przy kieszeniach). Dumnie prezentuje się z szarfą w kolorach typowych dla Libijczyków. Spadochroniarzom wojsk kolonialnych brakowało nieraz niezbędnych elementów m.in. ochrony głowy i butów do skakania. Przede

Kleopatra VII Filopator, Kleopatra Wielka (69-30 roku p.n.e.) była ostatnią królową hellenistycznego Egiptu, panującą w latach 51-30 p.n.e. Na zdjęciu Monica Bellucci w filmie "Asterix i Obelix: Misja Kleopatra", na końcu wizerunek autorstwa Joana Francesca Oliverasa. Źródła Oliverasa:  1. fresk z Herkulanum zniszczonego przez Wezuwiusza,  2. popiersie marmurowe z ok. 40-30 p.n.e. w berlińskim Altes Museum,  3. figura ukazująca ptolemejską królową, być może Kleopatrę VII (źródło sukienki) w nowojorskim The Metropolitan Museum of Art, 4. egipska statua Arsinoe II lub Kleopatry jako bogini, w Ermitażu.

Amedeo Guillet był oficerem armii włoskiej walczącym podczas II wojny światowej w Etiopii. Był najlepszym dowódcą kawalerii Królestwa Włoch czasów wojny. Umarł 11 lat temu w wieku 101 lat. Grupa Kawalerii Amhara dowodzona przez porucznika Amedeo Guilleta szczególnie dała się we znaki siłom brytyjskim. Już sam fakt, że Guilletowi jeszcze w randze porucznika powierzono dowództwo nad taką jednostką, był szczególnym zaszczytem. Jego niezwykle ryzykowny sposób prowadzenia walki poprzez śmiałe rajdy na pozycje i konwoje przeciwnika, który przynosił spore sukcesy, spowodował nadanie mu przez Brytyjczyków pseudonimu Diabelski Dowódca (Devil Commander). Nazywano go także „Rycerzem z innych czasów” czy włoskim „Lawrencem z Arabii”.            Najważniejsza bitwa Guilleta miała miejsce pod koniec stycznia 1941 roku pod Cherù, kiedy zaatakował wrogie jednostki pancerne. W ciągu całego dnia zaciekłych walk wielokrotnie szarżował prowadząc swoje jednostki na przeważającego przeciwnika (liczebnie i z

Poniżej są trzy przykłady zmian w kanonie kobiecego piękna przez prawie 3000 lat, od epoki brązu po późne średniowiecze. Od lewej: 1. egipski fresk z epoki brązu ok. 1350 roku p.n.e. z grobowca Nebamona, oficjalnego skryby i średniej rangi rachmistrza zboża w kompleksie świątynnym w Tebach, 2. rzymska rzeźba tzw. Wenus Kallipygos z II wieku n.e. uważana za kopię hellenistycznego oryginału. 3. późnośredniowieczny obraz Hansa Memlinga z 1485 roku.           Wenus Kallipygos („z pięknymi pośladkami”) jest rzymską rzeźbą z marmuru. Pochodzi prawdopodobnie z II wieku n.e. Jest jednak uważana za kopię wcześniejszego oryginału hellenistycznego ze świątyni Afrodyty w Syrakuzach. Afrodyta spoglądając przez ramię podziwia swoje pośladki i nogi. Wenus Kallipygos została odkryta w XVI wieku w Rzymie. Była podziwiana już XVII i XVIII wieku. Rzeźba będąca własnością rodziny Farnese pod koniec XVIII stulecia trafiła do Neapolu. Została odrestaurowana przez znanego włoskiego rzeźbiarza, restauratora s

Wygląd i kultura starożytnych Sardyńczyków znacząco odbiegała od ludów zamieszkujących pozostałą część współczesnych Włoch tj. Etrusków, Rzymian, Greków, Samnitów itp. Rekonstrukcja wojowników sardyńskich powstała na podstawie figurek nuragijskich, które znajdują się w Sardyńskim Muzeum Archeologicznym w Cagliari oraz Narodowym Muzeum Archeologii i Etnografii Giovanniego Antonio Sanna w Sassari. Dotychczas odkryto ich aż kilkaset.   Kartagińczycy spotykają rdzennych Nuragijczyków na Sardynii,  ok. 550 p.n.e. (rys. Giuseppe Rava)           Cywilizacja nuragijska rozwijała się od około XVII wieku p.n.e. do około II wieku p.n.e. głównie na Sardynii i Korsyce. Pochodzenie Nuragijczyków nie jest do końca jasne. Był to pasterski lud składający się z plemion złożonych ze struktur klanowych. Nuragijczycy wznosili megalityczne budowle tzw. nuragi, będące stożkowatymi wieżami wzniesionymi nad kamiennymi ołtarzami. Osiągały nawet 20 m wyskości. Najstarsze nuragi datowane są na XV wiek p.n.e. budo

Poniższa ilustracja ukazuje 3 rodzaje płaszczy noszonych wówczas przez kawalerię. Pierwsza postać ma na sobie pelerynę. Środkowy kawalerzysta ma na sobie płaszcz typu niderlandzkiego (przypomina szustokor, który zdominuje modę męską w latach 60. XVII wieku na dworach i w armiach Ludwika XIV Burbona oraz Karola II Stuarta). Trzecia postać ma kasak oficerski. Kasaki noszone w tym czasie przez francuskich konnych muszkieterów królewskiej gwardii (Mousqetaires de la Garde) ewoluują w superwesty, czyli ozdabiane kamizele nakładane na pancerz lub kirys, popularne w XVIII wieku. Kawalerzyści z okresu angielskiej wojny domowej,  lata 40. XVII wieku (rys. Angus McBride).