Poniżej są trzy przykłady zmian w kanonie kobiecego piękna przez prawie 3000 lat, od epoki brązu po późne średniowiecze.
Od lewej:
1. egipski fresk z epoki brązu ok. 1350 roku p.n.e. z grobowca Nebamona, oficjalnego skryby i średniej rangi rachmistrza zboża w kompleksie świątynnym w Tebach,
2. rzymska rzeźba tzw. Wenus Kallipygos z II wieku n.e. uważana za kopię hellenistycznego oryginału.
3. późnośredniowieczny obraz Hansa Memlinga z 1485 roku.
Wenus Kallipygos („z pięknymi pośladkami”) jest rzymską rzeźbą z marmuru. Pochodzi prawdopodobnie z II wieku n.e. Jest jednak uważana za kopię wcześniejszego oryginału hellenistycznego ze świątyni Afrodyty w Syrakuzach. Afrodyta spoglądając przez ramię podziwia swoje pośladki i nogi. Wenus Kallipygos została odkryta w XVI wieku w Rzymie. Była podziwiana już XVII i XVIII wieku. Rzeźba będąca własnością rodziny Farnese pod koniec XVIII stulecia trafiła do Neapolu. Została odrestaurowana przez znanego włoskiego rzeźbiarza, restauratora sztuki antycznej Carlo Albaciniego. Głowa i dolna część prawej nogi Afrodyty są dodane. W szczególności, głowa mogła wyglądać inaczej. Wróćmy do starożytności. Atenajos z Naukratis, grecki retor i gramatyk działający na przełomie II i III wieku n.e. opisywał dwie siostry mieszkające w Syrakuzach, kłócące się o to, która ma piękniejsze pośladki. Spór rozstrzygał młody mężczyzna wybierając walory pierwszej z sióstr. Gdy przedstawił je bratu - ten za piękniejsze uznał pośladki drugiej. Siostry poślubiły braci i na pamiątkę tego wydarzenia ufundowały posąg Afrodycie. Rzeźba znajduje się dziś w zbiorach Narodowego Muzeum Archeologicznego w Neapolu.
Komentarze
Prześlij komentarz