ECHA PRZESZŁOŚCI

Pierwsza seria moich ilustracji do nadchodzącego tomu serii Historyczne Bitwy pt. "Morze Filipińskie 1944" Grzegorza Jeziornego. Jest to strona japońska. Opisy przygotował autor. Od lewej stoją: 1. Komandor podporucznik (少佐, Shōsa) marynarki japońskiej, ubrany w ciemnoniebieski mundur, wprowadzony na stan marynarki w 1938 roku. U boku oficera miecz Kai-Guntō. Do rękojeści miecza przywiązany jest charakterystyczny sznur zakończony frędzlami. Oprócz ciemnobieskiego ubioru japońscy oficerowie mieli do dyspozycji biały mundur, najczęściej używany w pracy sztabowej oraz przy okazji oficjalnych uroczystości. 2. Pilot marynarki wojennej. Ubiór pilota przez cały okres wojny nie uległ poważniejszym zmianom. Lotnik ma na sobie standardową kamizelkę ratunkową (kapok). Oprócz niej Japońscy piloci zakładali spadochron, który (wbrew powielanym mitom) był używany przez większość cesarskich lotników. W ręku pilot trzyma skórzane rękawice, a szyję Japończyka ozdabia biały, jedwabny szal. Na n

Olympias (Olimpias) to triera należąca do Greckiej Marynarki Wojennej od 1987 roku. Okręt został zbudowany w latach 1985-1987 przez stocznię w Pireusie. Służbę pełni od lata 1987 roku. Olympias to wspaniały przykład archeologii eksperymentalnej. Brązowy taran dziobowy waży 200 kg. Jest to kopia oryginalnego eksponatu znajdującego się obecnie w muzeum archeologicznym w Pireusie. Okręt przeszedł liczne próby morskie. Jedną z ważniejszych były ćwiczenia z 1987 roku, w których uczestniczyło 170 wioślarzy-ochotników. Olympias osiągnęła prędkość 9 węzłów (17 km/h) i była w stanie wykonać skręty o 180 stopni w ciągu jednej minuty, po łuku nie szerszym niż 2,5 długości statku. Wyniki te, osiągnięte z niedoświadczoną, mieszaną załogą, sugerują, że starożytni historycy, tacy jak Tukidydes, nie przesadzali w kwestii zwrotności i szybkości trier. W 2004 roku okręt został wykorzystany do ceremonialnego transportu olimpijskiego płomienia z portu Kieratsini do głównego portu w Pireusie, gdy sztafeta

Przyszły przywódca powstania Inków przeciw Hiszpanom, José Gabriel Condorcanqui y Noguera (1741-1781) urodził się w Tincie (prowincja Cuzco). Był drugim synem Miguela Condorcanqui i Rosy Noguera. Otrzymał jezuickie wychowanie, studiował sztukę na uniwersytecie w Limie. José został bogatym plantatorem koki i przedsiębiorcą przewozowym. W 1770 roku domagał się w sądach uwolnienia indiańskich przymusowych robotników w kopalniach. Ze względu na niepowodzenie działań pokojowych 4 listopada 1780 roku na czele 10.000 Indian wkroczył do Tinty, gdzie osądził i skazał na śmierć hiszpańskiego urzędnika do spraw Indian Antonia de Arriagę za nieludzkie traktowanie mieszkańców. Tupac Amaru II (mal. Francisco Abril de Vivero)             Powstańcy nie mieli zamiaru mścić się na białych osadnikach. Walczyli jedynie z hiszpańską armią. 14 dni po rozpoczęciu powstania, podczas marszu do Cuzco doszło do pierwszej bitwy z Hiszpanami, którzy oszańcowali się w kościele w Sangarara. Zwycięstwo Indian odbiło

W 337 roku p.n.e. podczas ślubu króla Macedonii Filipa II Macedońskiego i swojej bratanicy, Attalos wzniósł toast, życząc nowożeńcom potomków w postaci przyszłych królów czystej krwi z prawego łoża. Pokazywało to niechęć części elit macedońskich do innej żony Filipa, pochodzącej z Epiru Olimpias i jej syna Aleksandra. Obecny na uczcie weselnej młody Aleksander wdał się w sprzeczkę z Attalosem. Czując się obrażony rzucił kielichem w Attalosa. Ten odpłacił tym samym. Aleksander domagał się od ojca skarcenia Attalosa, ale Filip stanął w jego obronie. Był tak pijany, że się przewrócił. Całe wydarzenie skończyło się krótkotrwałym wygnaniem Aleksandra i Olimpias z Macedonii do Epiru.   Aleksander i Attalos podczas wesela Filipa i Kleopatry Eurydyki (rys. Sean O'Brogain)

Moje ilustracje do najbliższego wznowienia tomu serii Historyczne Bitwy „Kliszów 1702” Marka Wagnera. Od lewej stoją: 1. Kawalerzysta Karola XII Widzimy tutaj szwedzkiego kawalerzystę w kirysie. Przy lewym boku nosi szpadę. W ręku trzyma pistolet. Ma do dyspozycji ponadto karabin kawaleryjski, który zdjął wraz z pasem by zapozować do portretu. Warto zwrócić uwagę na długie buty kawaleryjskie. Mundur jeźdźca jest niebieski z żółtymi wyłogami. Na głowie widoczny jest trikorn, czyli trójrożny kapelusz. 2. Muszkieter Augusta II To muszkieter piechoty z armii Augusta II Mocnego. Broń stanowi muszkiet skałkowy oraz szpada. Mundur jest koloru czerwonego z błękitnymi wyłogami i getrami. Na głowie piechura także widzimy trikorn.

William Poole (1821-1855), znany jako Bill Rzeźnik, był przywódcą gangu w Nowym Jorku. Był również lokalnym przywódcą ruchu politycznego Know Nothing z połowy XIX wieku. Poole urodził się w hrabstwie Sussex w stanie New Jersey w rodzinie angielskiego pochodzenia. W 1832 roku jego rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, aby otworzyć sklep mięsny na Washington Market na Manhattanie. Poole zdobył umiejętności w rzemiośle swojego ojca i ostatecznie przejął rodzinny sklep. William był jak na tamte czasy wysokim mężczyzną. Był znany ze swojego brutalnego stylu bokserskiego. Nie miał nic przeciwko odgryzaniu nosa, wyłupianiu gałek ocznych lub tłuczeniu człowieka „na galaretę”. Bill Rzeźnik był hazardzistą i alkoholikiem. Zamknął swoją firmę w latach pięćdziesiątych XIX wieku i otworzył bar z alkoholem, znany jako „Giełda Bankowa”. Wcześniej latach czterdziestych XIX wieku założył Washington Street Gang, który później przekształcił się w Bowery Boys. W tym okresie w Nowym Jorku problemem były

Zaprezentowano nowe odkrycie w Pompejach zniszczonych przez wulkan Wezuwiusz w 79 roku n.e.  Imponująca sala bankietowa (triclinium) z eleganckimi czarnymi ścianami, ozdobiona motywami mitologicznymi inspirowanymi wojną trojańską, to jedno z pomieszczeń niedawno odkrytych podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w Pompejach – Parku Archeologicznym. Widzimy je dziś w całym swoim majestacie.             „Pompeje to prawdziwa skrzynia skarbów, która nie przestaje nas zaskakiwać i budzić zdumienie, ponieważ za każdym razem, gdy kopiemy, znajdujemy coś pięknego i znaczącego. Wierzymy w światowy unikat, jaki reprezentują Pompeje, dlatego w ustawie budżetowej sfinansowaliśmy nowe wykopaliska. Musimy poczynić postępy w ochronie tego ważnego miejsca”  – deklaruje Minister Kultury Gennaro Sangiuliano.         W dniu 24 sierpnia (choć wg nowszych badań mógł to być 24 października) 79 roku n.e. rzymskie Pompeje zostały zniszczone przez wulkan Wezuwiusz. Popiół wulkaniczny utrwalił budowle, przedm

Napierśnik (przednia część) razem z naplecznikiem (tylna część) łączył się w kirys. Znamy używanie samych napierśników. Tego typu znaleziska odnajdujemy głównie w Italii. Ten piękny napierśnik z brązu jest przyozdobiony głową Meduzy (jednej z trzech Gorgon, która zamiast włosów miała węże a wzrokiem zamieniała w kamień). Poza Grecją mógł być używany przez elitę Traków, a także Scytów, którzy chętnie zamawiali uzbrojenie u greckich rzemieślników. Napierśnik z epoki klasycznej, IV wiek p.n.e., Ermitaż

Asklepios był w mitologii greckiej bogiem sztuki lekarskiej (medycyny), synem boga Apollina i nimfy Koronis. Jego świątynie - asklepiejony pełniły również funkcje szpitali oraz sanatoriów. Były rozmieszczonymi na planie kwadratu kompleksami budynków z portykami. Wznoszono je najczęściej na obrzeżach miasta, na wzgórzach oraz nad rzekami. Chorzy byli poddawani zabiegom oczyszczającym, takim jak post, kąpiele, masaże, ćwiczenia fizyczne, oraz zabiegom magicznym (które zwalczał Hipokrates). Chorzy w asklepiejonie           Metodą przygotowującą zwykle do leczenia była inkubacja. To praktyka polegająca na spędzeniu nocy w świątyni, a następnie zinterpretowaniu wieszczego snu przez kapłanów. Miał on wskazać sposób kuracji chorego. Uzdrowieni pozostawiali ekswota przedstawiające uleczone części ciała (np. ręce, nogi). Spisywali historię choroby i uleczenia w formie inskrypcji pozostawianych w świątyni. Wrzucali monety do świętej sadzawki.

W trakcie wojen diadochów, oddział Srebrnych Tarcz składał się z weteranów Aleksandra osiedlonych w Azji. Ich losy podczas bitwy pod Gabiene poznacie w w/w książce. Podczas bitwy pod Ipsos, 301 p.n.e. walczyli po stronie koalicji Kassandra, Lizymacha i Seleukosa I Nikatora. Od tamtej pory Srebrne Tarcze były związane z Imperium Seleucydów (Seleukidów), gdzie stanowili gwardię królewską, a zarazem najbardziej elitarny oddział piechoty. Srebrne Tarcze najprawdopodobniej brały udział we wszystkich ważniejszych bitwach Seleucydów. W tamtym czasie, formacja ta była w pełni lojalna i walczyła do ostatniej kropli krwi. Pokazuje to bitwa pod Magnezją, 190 p.n.e., gdy pozostałości falangi Antiocha III formując czworoboki, zażarcie walczyły z wojskiem rzymskim. Kopia tej jednostki istniała w hellenistycznym Królestwie Baktrii.   Srebrne Tarcze pod Gabiene, 316 p.n.e. (rys. Marek Szyszko)           Widoczny tu elitarny oddział falangi tzw. Srebrne Tarcze (Argyraspides) stanowi ilustrację okładki