ECHA PRZESZŁOŚCI

Henryk Walezy był niezwykle barwną postacią jeszcze zanim został królem polskim. Od wczesnych lat przejawiał zainteresowanie do nauki. Zachwycano się jego urodą. Był uwikłany w Noc św. Bartłomieja (o czym będzie szerzej przy innej okazji). Z małych szans na tron francuski (ze względu na starsze rodzeństwo) od wczesnych lat poszukiwano tronu Henrykowi (wówczas znanemu jeszcze jako Aleksander Edward) za granicą m.in. na italskiej ziemi (Księstwo Mediolanu i Królestwo Neapolu), Szkocji i Półwyspie Iberyjskim. Ostatecznie został pierwszym królem elekcyjnym Rzeczpospolitej Obojga Narodów wiosną 1573 roku. Henryk 10 września 1573 roku wykonał przysięgę w Katedrze Notre-Dame w Paryżu. Po przybyciu władcy do kraju nastąpiła koronacja władcy 21 lutego 1574 roku. Krótkie panowanie Henryka Walezego na Wawelu było prawdziwym zderzeniem cywilizacyjnym pomiędzy rzeczywistością polską a francuską. Młodego króla i jego francuską świtę dziwiły urządzane przez polskich poddanych pijatyki, rozczarowało u

Spieszony piastowski drużynnik należący do elity wojowników, wczesny XI wiek. Na zdjęciu Igor Górewicz. Na uzbrojenie składa się: - kolczuga, - szyszak wielkopolski bądź ruski, - miecz typu alfa (wg A. Nadolskiego),  - okrągła tarcza z umbem, - skrzydlaty grot włóczni (typ VI wg A. Nadolskiego) z proporcem, - pochwa noża zachodniosłowiańskiego (ta pochodzi z Polski). Fotografował: Tomek Murański.

"Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: «Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie, donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon». Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do swojej ojczyzny." Mt 2,7-12 Herod Wielki wykreowany przez SI           Znany powszechnie, przede wszystkim dzięki Biblii, Herod Wielki od 47 roku p.n.e. był namiestnikiem Galilei mianowanym przez swojego ojca Antypatra I, a od 46 roku p.n.e. namiestnikiem Celesyrii i Samarii

Seria moich ilustracji do książki "Pułtusk-Gołymin 1806" Szymona Jagodzińskiego z serii "Historyczne Bitwy". Od lewej stoją: 1. Francuski fizylier w mundurze wielkim, 1804-1807. 2. Rosyjski muszkieter pułku rostowskiego, 1806.           Po klęskach pod Jeną i Auerstädt w październiku 1806 roku armia pruska rozpoczęła generalny odwrót przed wojskami Cesarza Francuzów Napoleona I. W drodze nad Odrę machina wojenna króla Prus Fryderyka Wilhelma III zaczęła się rozpadać. W listopadzie 1806 roku Wielka Armia wkroczyła na ziemie polskie. Rozpoczęła się tzw. pierwsza wojna polska Napoleona. Ścigając pruskie niedobitki, wojska francuskie dotarły nad Wisłę. Z drugiej strony nadciągała armia rosyjska, przysłana przez cara Aleksandra I na pomoc Prusakom. Walki przybrały na zaciętości. Trudne warunki drogowe, pogodowe i aprowizacyjne dodatkowo utrudniały działania. Osobną „małą wojnę” z Francuzami toczył korpus pruski von Lestocqa, m.in. pod Bieżuniem czy Działdowem. W grudniu

Podczas rządów Aleksandra III Wielkiego Celtowie nie mieli siły prowadzić ekspansji na południe w pobliże Grecji. Dlatego wczesne wyprawy celtyckie koncentrowały się na plemionach iliryjskich. W 335 roku p.n.e. Celtowie wysłali przedstawicieli, aby złożyć hołd Aleksandrowi Wielkiemu. Przed spotkaniem musieli złożyć broń. Wówczas Macedończyk był zaangażowany w walkę przeciwko Trakom na północnej granicy. Niektórzy historycy sugerują, że ten „dyplomatyczny” akt był w rzeczywistości oceną macedońskiej potęgi wojskowej. Aleksander Wielki spytał Celtów czego najbardziej się obawiają licząc na odpowiedź, iż macedońskiej potęgi. Ci jednak odpowiedzieli, że "boją się, aby niebo nie spadło im na głowy".  Aleksander Wielki i celtyccy przedstawiciele (rys. Angus McBride)           Za sprawą komiksu Gościnnego i Uderzo o przygodach Asteriksa i Obeliksa cytat ten zapisał się w popkulturze. Po śmierci Aleksandra Wielkiego armie celtyckie zaczęły najeżdżać południowe regiony, zagrażając kró

Cywilizacja mykeńska datowana jest na ok. 1700/1600 – 1150 p.n.e. Jest to najstarsza greckojęzyczna kultura rozwijająca się w późnej epoce brązu na terenie Grecji kontynentalnej. Nazwa pochodzi od Myken w Argolidzie na Peloponezie. Kulturę tę poznano dokładniej dopiero pod koniec XIX wieku dzięki pracom wykopaliskowym prowadzonym przez archeologa Heinricha Schliemanna (1822-1890). Widoczny na ilustracji, bogato wyposażony wojownik ma za broń - topór i miecz z brązu. Chroni się tarczą, której kształt znamy z fresków. Na torsie ma dobrze zachowaną do naszych czasów tzw. zbroję z Dendry. Jest datowana na koniec XV/początek XIV wieku p.n.e.  Mykeński wojownik z epoki brązu (rys. Joan Francesc Oliveras)           Odnaleziona została w 1960 roku w jednym z grobowców na stanowisku Dendra w Argolidzie. Zbroja wykonana została z 15 brązowych płyt połączonych elastycznie rzemieniami. Składa się z dwóch pancerzy (przedniego i tylnego), płytowego fartucha, naramienników, nagolenic i kołnierza osła

Według mitologii greckiej Byblis pokochała własnego brata Kaunosa. Gdy wyznała mu swoje uczucie, przerażony Kaunos uciekł z rodzimego Miletu. Udał się do Karii, gdzie założył miasto nazwane jego imieniem. Zrozpaczona Byblis błąkała się po świecie. W końcu rzuciła się na ziemię i umarła z żałości. Według innej wersji mitu popełniła samobójstwo przez powieszenie. Nimfy uczyniły z niej źródło. W rzeczywistości Kaunos został założony w IX wieku p.n.e. Było to ważne miasto antycznej Karii (krainy historycznej w południowo-zachodniej części Azji Mniejszej na wybrzeżu Morza Egejskiego, graniczącej z Jonią, Lidią, Pizydią i Licją, przez region przepływała rzeka Meander). Możemy tam zwiedzać piękne skalne grobowce będące świadectwem kultury karyjsko-licyjskiej.   Byblis (obraz William-Adolphe Bouguereau, 1884 rok)

Seria moich ilustracji ukazująca galijską stroną konfliktu do książki "Bibracte-Wogezy 58 p.n.e." Tomasza Romanowskiego z serii "Historyczne Bitwy". Zaprezentowałem już stronę rzymską.   Od lewej stoją: 1. Galijski wojownik trzymający carnyx. Ten wojownik w hełmie galijskim typu Agen trzyma carnyx – trąbę bojową używaną przez Galów. Były one skonstruowane z długiej rury, przy czym centralna część była długa i pionowa, zakończona ustnikiem na dole, na górze zaś dzwon w formie głowy mitycznego potwora lub drapieżnego zwierzęcia, z którego pyska wydobywały się złowieszcze dźwięki, przerażające wroga. 2. Galijski wojownik. Groźny dla wroga wygląd Galowie uzyskiwali także dzięki nagości, półnagości. Prezentowany Gal ma hełm z brązu i długie spodnie. Jest uzbrojony w długi, obusieczny miecz, podłużną, sześciokątną tarczę oraz długą włócznię. Wszyscy trzej wojownicy galijscy mają naszyjniki zwane torkwesami – sztywne, niezamknięte obręcze ze złota, brązu lub żelaza.   3. G

Obchodzimy 193. rocznicę wybuchu powstania listopadowego, wojny polsko-rosyjskiej 1830–1831, polskiego powstania narodowego przeciwko Imperium Rosyjskiemu. Powstanie wybuchło w nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku, a zakończyło się 21 października 1831 roku. Kosynierzy znani są głównie z okresu insurekcji kościuszkowskiej 1794 roku. Oddziały kosynierów wzięły także udział w powstaniu listopadowym, jako część oddziałów powstańczych. Ochotnicze oddziały kosynierów formowane były przez różnych dowódców powstańczych. Kapitan Wojska Polskiego - Emilia Plater stanęła na czele oddziału partyzanckiego liczącego 280 strzelców, 60 kawalerzystów oraz kilkuset kosynierów.  Emilia Plater (rys. Achille Deveria)           Część formacji kosynierskich miało charakter oddziałów partyzanckich, a inne wcielono do regularnych wojsk polskich jak np. kosynierskie pododdziały 9. Pułku Piechoty Liniowej z ilustracji. Proces powstawania oddziałów kosynierskich rozpoczął się od rozbudowy wszystkich przedpowstani