Przejdź do głównej zawartości

Hannibal Barkas

Hannibal Barkas urodził się w Kartaginie (dzisiejsza Tunezja) około 247 roku p.n.e. Pochodził z potężnego kartagińskiego rodu Barkidów. Jego ojciec, Hamilkar "Piorun", dowodził w pierwszej wojnie punickiej (264-241 p.n.e.). Po klęsce Kartaginy w wojnie przeciwko Rzymianom, Hamilkar poświęcił się poprawie losów swojej rodziny i warunków życia w Kartaginie. Hannibal w wieku 9 lat poprosił ojca, by ten zabrał go ze sobą na wyprawę do Hiszpanii. Przyrzekł Hamilkarowi wieczną wrogość wobec Republiki Rzymskiej. Dowództwo objął w 221 roku p.n.e., po śmierci Hazdrubala Starszego. Hannibal poszerzał kartagińskie posiadłości w Hiszpanii. Zajął m.in. sprzymierzone z Rzymem miasto Sagunto 219 p.n.e. co doprowadziło do II wojny punickiej (218-201 p.n.e.). Barkas wyruszył z Hiszpanii z 60-tysięczną armią (w tym słonie bojowe) przez Pireneje, południową Galię i Alpy Zachodnie do Italii. Po przekroczeniu Alp, w listopadzie 218 roku p.n.e. Hannibal pokonał w bitwie nad rzeką Ticinus, siły rzymskie dowodzone przez konsula Korneliusza Scypiona. Następnie zwyciężył armię drugiego konsula Tyberiusza Semproniusza Longusa nad rzeką Trebią. Po ostrej zimie doszło do kolejnych zwycięstw: nad jeziorem Trazymeńskim i pod Kannami 2 sierpnia 216 roku p.n.e. Po tej ostatniej porażce wojska rzymskie unikały otwartej bitwy. Przez kolejnych 10 lat Barkida walczył w Italii. Nie zajął Rzymu. W 204 roku p.n.e. Scypion Afrykański Starszy dopłynął do Kartaginy, w związku z czym Hannibal wycofał się z Italii. Przegrał w bitwie pod Zamą w 202 roku p.n.e. pokonał jego wojska. Barkas przez pewien czas pozostał w Kartaginie, jednak rzymskie knowania zmusiły go do schronienia się na dworze seleukidzkiego władcy Antiocha III Wielkiego. Po klęsce Seleucydów w wojnie z Rzymem w 189 roku p.n.e. Hannibal uciekł do Bitynii, gdzie niestety popełnił samobójstwo, wypijając truciznę. Dostał ją podobno od ojca i nosił zawsze w pierścieniu, aby nie wpaść w ręce Rzymian. Przed śmiercią miał rzec słynne słowa: „Uwolnijmy Rzymian od ich długiego niepokoju, skoro twierdzą, iż zbyt długo jest czekać na śmierć starego człowieka”.

 Hannibal, jeden z najsłynniejszych wodzów starożytności (rys. Sandra Delgado).

"Scypion spytał Hannibala, kto jest największym dowódcą. W odpowiedzi Hannibal ogłosił najwspanialszym Aleksandra Macedońskiego, który kroczył przez niezbadane terytoria z niewielkim wojskiem, przekraczając granice ludzkich pragnień. Gdy Scypion spytał, którego dowódcę umieścił by tuż za nim, Hannibal wymienił Pyrrusa, gdyż uczył, jak zakładać obozy, i sztuki zwyciężania. Wtedy Scypion spytał, kto jest trzecim z kolei, a wówczas Hannibal wymienił siebie. Śmiejąc się, Scypion spytał, jakie przyznałby sobie miejsce, gdyby pokonał jego, Scypiona. Wówczas, bez wątpienia – odpowiedział Hannibal – umieściłbym siebie przed wszystkimi innymi dowódcami."

~ Liwiusz XXXV, 14


"Przez szesnaście lat prowadził wojnę przeciwko Rzymianom w Italii bez przerwy i w całym tym okresie nigdy nie zwolnił swojej armii ze służby w polu. Zarazem utrzymywał te liczne tłumy pod kontrolą, a wolny od niechęci wobec niego lub wobec kogokolwiek innego. W dodatku było tak, mimo że zatrudniał oddziały, które należały nie tylko do obcych krajów, ale także do różnych ras. Prowadził ze sobą Afrykanów, Hiszpanów, Celtów, Liguryjczyków, Italów i Greków, ludzi, którzy naturalnie nie mieli ze sobą nic wspólnego, jeśli chodzi o prawo, zwyczaje, język czy w jakikolwiek inny sposób. Co więcej – dzięki umiejętnościom przywódczym potrafił narzucić swój autorytet pojedynczym głosem i własną wolą nawet ludziom tak całkiem różnego pochodzenia. Osiągnął to w stale zmieniających się warunkach, często korzystając z pomyślnych wiatrów fortuny, ale również wtedy, gdy wiatr zmienił kierunek na przeciwny."

~ Polibiusz, 9.22 – 26

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Praca w greckiej kuźni

Wyrób pancerzy i hełmów w okresie antycznym to tworzenie prawdziwych dzieł sztuki. Uzbrojenie ochronne nie tylko było praktyczne, ale duże znaczenie miały walory wizualne. Tworzono hełmy, zbroje, nagolenice zgodnie ze stylistyką danego okresu. Nieraz dodawano rzeźbione elementy w postaci symboli mitologicznych np. gorgony, a także zwierząt lub przedmiotów. Hełmom dodawano rogi czy ozdoby w kształcie liści, a nawet fallusów. Bardziej surowe formy dominowały w okresie archaicznym, by w klasycznym i hellenistycznym stać się dopasowanymi do ciała np. muskularne kirysy lub hełmy z nakarczkiem dopasowanym do szyi. Estetyka greckiego uzbrojenia przesiąkła w świat italski, kartagiński, a nawet iberyjski. Praca w greckiej kuźni (rys. Pierre Probst)

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek (rys. Andriej Negin). Od lewej stoją: 1. Kusznik z Alt Clut (Strathclyde), 658–752 n.e. Ten wojownik jest rekonstruowany na podstawie różnych źródeł ze Szkocji. „Kaptur Orkadów” datowany jest na ok. 615 rok. Buty, nóż bojowy, topór, sprzączka i bełt do kuszy pochodzą z Buiston Crannog w Ayrshire, a kusza z Drosten Stone w Arbroath. 2. Łucznik z Rheged (Cumbria), VII wiek. Zrekonstruowany głównie na podstawie Krzyż z Ruthwell (kamienny krzyż anglosaski z miejscowości Ruthwell w południowej Szkocji). Ma miękki przeszywany pancerz z wyściełanej tkaniny oraz hełm wzorowany na anglosaskim egzemplarzu z VII wieku z Wollaston w Northamptonshire, z kolczą ochroną szyi. Jego łuk pochodzi ze źródeł późnorzymskich. 3. Wódz porzymski z Vindolandii, Mur Hadriana, ok. 500 roku. Na owalnej tarczy, opartej na wzorach późnorzymskich, widnieją symbole chrześcijańskie znalezione w Vindolandii. Włócznia jest kopią rzymsko-brytyjskiego egzemplarza znalezionego w Berkshire, a

Falery - rzymskie odznaczenia

Poza pięknie zdobionym hełmem typu cesarsko-galijskiego, gladiusa (miecza), sztyletu (pugio), pancerza łuskowego (lorica squmata) uwagę niewątpliwie przyciągają falery. Były to metalowe krążki lub płytki z dekoracją reliefową. Falery przyznawano w nagrodę żołnierzom rzymskim. Noszone były jako odznaczenia i ozdoby. Można rzec, że był to odpowiednik dzisiejszych medali wojskowych. Centurion (rekonstruktor Jeff Pinceel)  z Legio XI Claudia Pia Fidelis (fot. Marcia Mummia Fannia)           Legio XI Claudia Pia Fidelis został utworzony przez Juliusza Cezara w 58 roku p.n.e. na początku wojen galijskich, uczestnicząc m.in. w oblężeniu Alezji. W wojnie domowej legion stał po stronie Cezara i uczestniczył w bitwach pod Dyrrachium i pod Farsalos w 48 roku p.n.e. Inskrypcje wskazują też na udział w bitwie pod Akcjum w 31 roku roku p.n.e. Za panowania Oktawiana stacjonował w Dalmacji. W 42 roku n.e. legion otrzymał od cesarza Klaudiusza miano Claudia Pia Fidelis. Za panowania Wespazjana został w