Seria moich ilustracji ukazująca żołnierzy do najnowszego tomu serii Historyczne Bitwy pt. "Szwecja 1598-1599" Wojciecha Krawczuka.
Od lewej stoją:
1. Szwedzki strzelec z arkebuzem.
Uzbrojony w arkebuz i rapier, ubrany w wams, pludry i kapelusz. Arkebuz ma popularny szczególnie w Szwecji w końcu XVI i na początku XVII wieku to szwedzki zamek zatrzaskowy snapplås (nazywany snaplock w literaturze anglojęzycznej). Był to prosty mechanizm zapłonowy używany w arkebuzach w Skandynawii i Europie Środkowej w XVI i XVII wieku. Mechanizm sprężynowy powodował szybkie opadnięcie ramienia z żarzącym się lontem na panewkę z prochem. Po 1605 roku Szwedzi starali się wyposażać piechotę w muszkiety.
2. Muszkieter niemiecki z muszkietem lontowym.
Inspirowany pośrednio rolką sztokholmską. Na głowie ma kapelusz z piórami, a na torsie niebieski wams/kajzaka. Uzbrojony w muszkiet lontowy i rapier. Do podpierania broni podczas strzelania żołnierze używali forkietów. Na bandolierze zawieszano zwykle od 8 do 12 fiolek prochowych. Kule przechowywano w skórzanych workach. Lont mocowano na pasie lub bandolierze.
3. Szwedzki oficer z partyzaną.
Ma na sobie kirys i morion. Morion to hełm typu otwartego rozpowszechniony w Europie w XVI-XVII wieku. Wywodzi się z kapalinu. Współcześnie używany przez papieską Gwardię Szwajcarską. Oficer ma bogatszy strój od piechura. Widzimy kryzę pod szyją. Kryza to okrągły, marszczony lub plisowany kołnierz, noszony w Europie od połowy XVI wieku do połowy XVII wieku. Wykonywana z cienkiej tkaniny, zazwyczaj obszytej koronką. Do usztywnienia używano krochmalu lub drucianego stelaża.
4. Hajduk węgierski z rusznicą lontową.
Podstawowe uzbrojenie stanowiła długa broń palna – rusznica, arkebuz lub muszkiet. Broń białą stanowiły krótkie berdysze, szable, siekierki, a sporadycznie obuszki i nadziaki. Uzbrojenie dziesiętników stanowiła szabla i rodzaj krótkiej halabardy – darda. Oficerowie poza szablami często używali różnorodnej, najczęściej krótkiej broni palnej. Nakrycie głowy to magierka, czapka węgierska. Magierki filcowano, choć spotykano również wersje szyte z sukna.
5. Gwardia przyboczna króla Zygmunta.
Jego broń stanowią halabarda i rapier. Strój jest inspirowany rolką sztokholmską. Ma na głowie kapelusz z piórami, czerwony elegancki wams i niebieski płaszcz. Wams to rodzaj krótkiego obcisłego kaftana noszonego przez mężczyzn od połowy XVI do połowy XVII wieku. Na przełomie XVI/XVII w. odmianą była kazjaka, odznaczająca się podwójnymi rękawami zróżnicowanej barwy i zdobionymi drobnym perforowaniem.
6. Marynarz z Gdańska.
Bosonogi marynarz to mit. Koszula była lniana, długa, luźna, często z marszczeniem pod szyją. Ma szerokie spodnie przypominające pumpy. Czasami noszono pludry. Płaszcz ma gruby, z wełny lub sukna, noszony w chłodniejszym klimacie. Nakrycie głowy to czapka wełniana. Noszono nieraz filcowy kapelusz lub beret. Marynarzy na wyprawy wojsk Zygmunta III do Szwecji w latach 1598–1599 rekrutowano przede wszystkim w Gdańsku, często wraz ze statkami wynajętymi lub przejętymi w portach. Część załóg stanowili także Szwedzi.
Komentarze
Prześlij komentarz