Dyrrachium 1081-1085

Seria moich ilustracji do "Dyrrachium 1081-1085" Roberta F. Barkowskiego, którego premiera otworzy 2025 rok w serii Historyczne Bitwy.

Od lewej stoją: 

1. Seldżucki łucznik.

Kontyngent Turków seldżuckich w liczbie 7000 zbrojnych został przysłany jako wsparcie dla cesarza Bizancjum Aleksego I Komnena przez sułtana Sulajmana. Podstawową bronią prezentowanego wojownika jest kompozytowy łuk refleksyjny. Ma do dyspozycji także topór. Uzbrojenie ochronne torsu stanowi kolczuga.

2. Wenecki doża Domenico Selvo.

Domenico Selvo dowodził pod Dyrrachium flotą wenecką w sile 59 okrętów (14 okrętów największej klasy w tamtym czasie i 45 mniejszych jednostek). Doża był najwyższym urzędnikiem w Republice Weneckiej, wybieranym dożywotnio spośród przedstawicieli rodów arystokratycznych.

3. Bizantyjska gwardia cesarza – Vestiaritae.

Westarioci byli elitarną osobistą gwardią cesarza. Pod Dyrrachium walczyło ich około 500, a dowodził nimi Niketas Panukomites. Gwardzista ma na głowie hełm kapalin. Chroni go migdałowa tarcza oraz pozłacany kirys łuskowy. Jest uzbrojony w długą włócznię zwaną kontarion (to prawdopodobnie odmiana greckiego kontosa lub inna nazwa tej broni) i miecz.

4. Bizantyjski cesarz Aleksy I Komnen.

Cesarz Aleksy I Komnen, który objął tron wiosną 1081 roku, starał się odtworzyć potęgę polityczną, gospodarczą i militarną słabnącego cesarstwa. Jego prezentowany wizerunek powstał na podstawie iluminowanego manuskryptu Menologium Bazylego II, który znajduje się w zbiorach Biblioteki Watykańskiej, oraz portretu zamieszczonego w Panoplia Dogmatica Eutymiusza Zygabena. Władca ma na głowie złotą koronę w formie diademu wysadzanego drogimi kamieniami (stemma) ze sznurkami pereł opadającymi na skronie. Nosi złoty pancerz łuskowy, pod nim zaś zdobioną tunikę – divetesion. Ramiona okrywa płaszcz spięty dużą fibulą. Cesarską purpurę w odcieniu fioletowym, czerwonym lub niebieskim uzyskiwano ze ślimaków z rodziny rozkolcowatych.

5. Wareski gwardzista.

Tagma Waregów pod Dyrrachium (służyli w niej: Rusowie, Szwedzi, Anglosasi i Angloduńczycy) liczyła 1500–2000 wojowników. Przed bitwą zostawili oni konie na tyłach, przystępując do walki w szyku pieszym, w którym mogli zrobić użytek z dwuręcznych duńskich toporów. Nasz Wareg ma na sobie bizantyński pancerz – klivanion i hełm typu frygijskiego. Jest uzbrojony w topór i miecz, ma też tarczę migdałową.

6. Normański rycerz Roberta Guiscarda.

Normańscy rycerze z południowowłoskich posiadłości podległych Robertowi Guiscardowi stanowili tzw. militia familiaris. Normanowie najczęściej posługiwali się – jako bronią ofensywną – włócznią oraz jednoręcznym dwusiecznym mieczem. Do ochrony wykorzystywali: hełm z nosalem, kolczugę do kolan oraz tarczę migdałową.