Kalumet jest znany jako święta fajka lub fajka pokoju. Była ozdobna fajka niektórych plemion Indian północnoamerykańskich. W fajkach palono różne mieszanki tytoniu i aromatycznych ziół. Co ciekawe, wbrew licznym wizerunkom utartym w popkulturze, u Indian Ameryki Północnej mieszanki takie nie miały właściwości halucynogennych. Palono je podczas określonych ceremonii religijnych, a także ważnych spotkań towarzyskich czy w czasie indywidualnej modlitwy. Gdy fajkę pokoju palono wśród różnych plemion lub przybyszami z Europy, ceremonia taka miała uwiarygodnić szczerość intencji. Nie była palona ot tak sobie dla przyjemności. Do tego służyły zwyczajne fajki. Dzisiaj wciąż tradycja ta jest trwała - nie wolno profanować kalumetu podczas spożywania alkoholu i narkotyków, sprzedawać ani wykorzystywać w złych intencjach.
W poszczególnych plemionach oraz czasach święte fajki różniły się wykonaniem, rodzajem zastosowanych materiałów i zdobienia, a także sposobem ich użytkowania. Indianie z Wielkiej Kotliny wykonywali kalumet z łososiowego alabastru z Kolorado, z kolei plemiona tzw. Pięciu Cywilizowanych Narodów (Czirokezi, Czoktawowie, Czikasawowie, Krikowie i Seminole) z wypalanej gliny i trzciny oraz błękitno-zielonkawego kwarcu, a Indianie Wschodniej Krainy Lasów i Wielkich Równin (np. Apacze, Szejeni, Komancze, Wielkie Stopy) z lokalnych albo pozyskanych w drodze handlu pewnych rodzajów kamienia oraz różnych gatunków drewna. Cybuch (główka) kalumetu wykonany jest zazwyczaj z gliny lub miękkiego kamienia, z kolei ustnik (lulka) wykonany zazwyczaj z jednego kawałka wydrążonego w środku drewna lub trzciny.
Komentarze
Prześlij komentarz