Przejdź do głównej zawartości

Kalumet - fajka pokoju

Kalumet jest znany jako święta fajka lub fajka pokoju. Była ozdobna fajka niektórych plemion Indian północnoamerykańskich. W fajkach palono różne mieszanki tytoniu i aromatycznych ziół. Co ciekawe, wbrew licznym wizerunkom utartym w popkulturze, u Indian Ameryki Północnej mieszanki takie nie miały właściwości halucynogennych. Palono je podczas określonych ceremonii religijnych, a także ważnych spotkań towarzyskich czy w czasie indywidualnej modlitwy. Gdy fajkę pokoju palono wśród różnych plemion lub przybyszami z Europy, ceremonia taka miała uwiarygodnić szczerość intencji. Nie była palona ot tak sobie dla przyjemności. Do tego służyły zwyczajne fajki. Dzisiaj wciąż tradycja ta jest trwała - nie wolno profanować kalumetu podczas spożywania alkoholu i narkotyków, sprzedawać ani wykorzystywać w złych intencjach. 

 Wódz Massasoit i gubernator John Carver podczas ceremonii palenia fajki pokoju

        W poszczególnych plemionach oraz czasach święte fajki różniły się wykonaniem, rodzajem zastosowanych materiałów i zdobienia, a także sposobem ich użytkowania. Indianie z Wielkiej Kotliny wykonywali kalumet z łososiowego alabastru z Kolorado, z kolei plemiona tzw. Pięciu Cywilizowanych Narodów (Czirokezi, Czoktawowie, Czikasawowie, Krikowie i Seminole) z wypalanej gliny i trzciny oraz błękitno-zielonkawego kwarcu, a Indianie Wschodniej Krainy Lasów i Wielkich Równin (np. Apacze, Szejeni, Komancze, Wielkie Stopy) z lokalnych albo pozyskanych w drodze handlu pewnych rodzajów kamienia oraz różnych gatunków drewna. Cybuch (główka) kalumetu wykonany jest zazwyczaj z gliny lub miękkiego kamienia, z kolei ustnik (lulka) wykonany zazwyczaj z jednego kawałka wydrążonego w środku drewna lub trzciny.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Praca w greckiej kuźni

Wyrób pancerzy i hełmów w okresie antycznym to tworzenie prawdziwych dzieł sztuki. Uzbrojenie ochronne nie tylko było praktyczne, ale duże znaczenie miały walory wizualne. Tworzono hełmy, zbroje, nagolenice zgodnie ze stylistyką danego okresu. Nieraz dodawano rzeźbione elementy w postaci symboli mitologicznych np. gorgony, a także zwierząt lub przedmiotów. Hełmom dodawano rogi czy ozdoby w kształcie liści, a nawet fallusów. Bardziej surowe formy dominowały w okresie archaicznym, by w klasycznym i hellenistycznym stać się dopasowanymi do ciała np. muskularne kirysy lub hełmy z nakarczkiem dopasowanym do szyi. Estetyka greckiego uzbrojenia przesiąkła w świat italski, kartagiński, a nawet iberyjski. Praca w greckiej kuźni (rys. Pierre Probst)

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek (rys. Andriej Negin). Od lewej stoją: 1. Kusznik z Alt Clut (Strathclyde), 658–752 n.e. Ten wojownik jest rekonstruowany na podstawie różnych źródeł ze Szkocji. „Kaptur Orkadów” datowany jest na ok. 615 rok. Buty, nóż bojowy, topór, sprzączka i bełt do kuszy pochodzą z Buiston Crannog w Ayrshire, a kusza z Drosten Stone w Arbroath. 2. Łucznik z Rheged (Cumbria), VII wiek. Zrekonstruowany głównie na podstawie Krzyż z Ruthwell (kamienny krzyż anglosaski z miejscowości Ruthwell w południowej Szkocji). Ma miękki przeszywany pancerz z wyściełanej tkaniny oraz hełm wzorowany na anglosaskim egzemplarzu z VII wieku z Wollaston w Northamptonshire, z kolczą ochroną szyi. Jego łuk pochodzi ze źródeł późnorzymskich. 3. Wódz porzymski z Vindolandii, Mur Hadriana, ok. 500 roku. Na owalnej tarczy, opartej na wzorach późnorzymskich, widnieją symbole chrześcijańskie znalezione w Vindolandii. Włócznia jest kopią rzymsko-brytyjskiego egzemplarza znalezionego w Berkshire, a

Falery - rzymskie odznaczenia

Poza pięknie zdobionym hełmem typu cesarsko-galijskiego, gladiusa (miecza), sztyletu (pugio), pancerza łuskowego (lorica squmata) uwagę niewątpliwie przyciągają falery. Były to metalowe krążki lub płytki z dekoracją reliefową. Falery przyznawano w nagrodę żołnierzom rzymskim. Noszone były jako odznaczenia i ozdoby. Można rzec, że był to odpowiednik dzisiejszych medali wojskowych. Centurion (rekonstruktor Jeff Pinceel)  z Legio XI Claudia Pia Fidelis (fot. Marcia Mummia Fannia)           Legio XI Claudia Pia Fidelis został utworzony przez Juliusza Cezara w 58 roku p.n.e. na początku wojen galijskich, uczestnicząc m.in. w oblężeniu Alezji. W wojnie domowej legion stał po stronie Cezara i uczestniczył w bitwach pod Dyrrachium i pod Farsalos w 48 roku p.n.e. Inskrypcje wskazują też na udział w bitwie pod Akcjum w 31 roku roku p.n.e. Za panowania Oktawiana stacjonował w Dalmacji. W 42 roku n.e. legion otrzymał od cesarza Klaudiusza miano Claudia Pia Fidelis. Za panowania Wespazjana został w