Przejdź do głównej zawartości

Kambyzes i zaginiona armia perska w Egipcie

Kambyzes II był królem Persji w latach 529-522 p.n.e. Był synem Cyrusa II Wielkiego. Jeszcze w 538 roku p.n.e. wraz z ojcem zdobył Babilon. W 525 roku p.n.e. pokonał faraona Psametycha III w bitwie pod Peluzjum. Zdobył główne miasta Memfis i Teby. Ogłosił się faraonem egipskim poprzez tradycyjne rytuały i ceremonię, która obejmowała namaszczenie przez kapłanów Seta (boga burz, pustyń, Górnego Egiptu, ciemności i chaosu) i Horusa (boga nieba, opiekuna monarchii egipskiej), noszacych nakrycia głowy reprezentujących ich odpowiednich bogów. 

Chwilę tę ukazał na poniższej ilustracji Mark Stacey

        Kambyzes nie zdołał jednak zdobyć oazy Siwa na Pustyni Libijskiej, gdzie mieściła się słynna wyrocznia Amona-Re. Wysłana na jej podbój armia zaginęła w tajemniczych okolicznościach. Ich celem było zniszczenie świątyni Amona po tym, jak kapłani tego boga odmówili legitymizacji rządów Kambyzesa w Egipcie. Armia została prawdopodobnie zasypana w czasie burzy piaskowej. Przez wieki to wydarzenie nie dawało spokoju archeologom, którzy za wszelką cenę chcieli odnaleźć zaginioną armię perską. Wysyłano liczne ekspedycje w XX wieku w celu odnalezienia perskiej armii, jednak zawsze trop okazywał się fałszywy. Sądzono, że przełom nastąpił w 2009 roku, gdy w listopadzie dwaj włoscy archeolodzy: Angelo i Alfredo Castiglioni, ogłosili odkrycie ludzkich szczątków, narzędzi i broni, które sięgać miały czasów Kambyzesa. Zdaniem Włochów nieznalezienie wcześniej szczątków perskiej armii miało wynikać z faktu, że badania prowadzono w złej lokalizacji. 

Armia perska w Egipcie (rys. Mark Stacey)

        Mieszkający w okolicy Beduini opowiadali historie o tysiącach kości, wynurzających się spod piasku. Ekipa włoskich archeologów postanowiła je zweryfikować. Niedaleko skały znaleźli masowy grób, w którym leżały zmieszane tysiące kości i czaszek, a także elementy uzbrojenia. Wątpliwości zaczął budzić fakt, że archeolodzy podzielili się wynikami badań wyłącznie w nakręconym przez siebie filmie dokumentalnym. Nie opublikowali ich natomiast w żadnej publikacji naukowej. Pojawiły się wątpliwości co do autentyczności odkrycia, a przedstawiciel egipskiej Najwyższej Rady Starożytności ogłosił, iż doniesienia o odkryciu armii Kambyzesa "są bezpodstawne i wprowadzające w błąd”, a Włosi nie dostali odpowiedniego pozwolenia na takie badania. W 2015 roku archeolog Olaf E. Kaper ogłosił nową teorię dotyczącą armii Kambyzesa. Stwierdził, iż Persowie prawdopodobnie zostali wciągnięci w zasadzkę przez egipskiego księcia (późniejszego faraona, Petubastisa III), a burzę piaskową wymyślił Dariusz I Wielki, aby wymazać z pamięci klęskę Persów. Jednak to tylko teoria, a zagadka zaginięcia armii do dziś pozostaje niewyjaśniona.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Walka gladiatorów secutora i retiariusa w Pompejach

Większość znanych nam współcześnie hełmów i innego uzbrojenia gladiatorskiego zawdzięczamy Pompejom. Erupcja Wezuwiusza zakonserwowała miasto wraz z niemal nienaruszonymi, niezwykłymi artefaktami na wieki. Widoczne na ilustracji typy gladiatorów to: 1. Retiarius (sieciarz) – walczył trójzębem, sztyletem oraz siecią, bez hełmu. Jedyną ochroną retiariusa była wykonana z brązu osłona lewego barku o nazwie galerus za którą w razie potrzeby mógł osłonić swoją głowę i manica osłaniająca ramię wykonana z metalowych lub skórzanych pasów, czasami z naszytych na skórę łusek. 2. Secutor - gladiator walczący najczęściej z retiariusem. Był uzbrojony w miecz gladius i drewnianą tarczę przypominającą tarcze legionisty rzymskiego. Jego uzbrojenie ochronne składało się z osłony ramienia trzymającego miecz, zamkniętego hełmu bez wystających elementów (aby sieciarzowi trudniej było zarzucić na przeciwnika sieć) i nagolenicy. Walka gladiatorów secutora i retiariusa w Pompejach (rys. Peter Connolly) Zapewn...

Leonidas I - król Sparty

Dzisiejszy wpis przedstawi Leonidasa I, króla Sparty. Leonidas I jest prawdopodobnie najbardziej utrwalonym w popkulturze greckim władcą okresu klasycznego. Od 490 roku p.n.e. rządził Spartą. Jego żoną była Gorgo - córka jego przybranego brata Kleomenesa I. Z tego małżeństwa urodził się syn Plejstarchos.  Na zdjęciu Javiera Tamargo Santistebana rekonstruktor Marco Cecini,  znany pod profilem Marco Aurelio Valerio Massenzio           Leonidas zasłynął podczas wojen grecko-perskich, dowodzeniu obroną przesmyku w Termopilach w 480 roku p.n.e. Władca Sparty stał na czele hoplitów składających się z 300 rodaków i kilku tysięcy żołnierzy z innych greckich miast-państw (polis). Nie do końca wyglądało to tak, że było tam wyłącznie 300 Spartan po stronie greckiej. Według Herodota siły Greków składały się z 300 hoplitów spartańskich i 1000 towarzyszących im periojków, 500 hoplitów z Mantinei, 500 z Tegei, 120 z Orchomenos w Arkadii, 1000 innych Arkadyjczykó...

14 Pułk Kirasjerów armii Księstwa Warszawskiego

Na Święto Niepodległości 14 Pułk Kirasjerów armii Księstwa Warszawskiego ze swoją epicką i tragiczną historią.  Kirasjer 14 pułku podczas szarży (mal. Jan Chełmiński)           Był to jedyny w dziejach Polski pułk jazdy kirasjerskiej. Początek formowania przypadł na 1 września 1809 roku. Nosił pierwotnie 1 Pułk Broni Kirasjerów. 4 grudnia 1809 roku kirasjerzy przybyli do Warszawy i stacjonowali tam do wyprawy ma Rosję. Wzbudzali spore zainteresowanie wśród mieszkańców przywołując pamięć o dawnej husarii. Pod koniec 1809 roku pułk liczył 610 żołnierzy. 12 maja 1812 roku pułk kirasjerów wyruszył na wojnę z Rosją. Podczas sławnej szarży na tak zwaną Wielką Redutę pod Borodino wraz z pułkiem kirasjerów saskich, kirasjerzy nacierali na czworobok piechoty. Wzięli do niewoli 300 jeńców i zdobyli armatę. W czasie odwrotu spod Moskwy kilkudziesięciu ocalałych kirasjerów eskortowało uratowane 24 armaty wojsk polskich. Wśród kawalerii pułk poniósł największe stra...