Przejdź do głównej zawartości

Posty

Wyświetlanie postów z lipiec, 2023

Sycylijski byk z brązu

Według tradycji, władcy sycylijskiego miasta Akragas (Agrigento) Falarisowi (ok. 570-554 p.n.e.), jako pierwszemu, przypisuje się torturowanie ludzi za pomocą byka z brązu, jednego z najstarszych narzędzi kaźni. Skonstruowany przez rzeźbiarza Perillusa byk miał pełnić rolę instrumentu muzycznego ze świątyni. Konstruktor jednak miał namówić Falarisa do wykorzystania go jako narzędzia kaźni. Przez górny otwór mieli być wsadzani do byka skazańcy. Pod bykiem rozpalano ogień. W głowie byka został umieszczony modulator dźwięku. Krzyk ofiary miał brzmieć przeraźliwie i przypominać ryk byka. Zniesmaczony Falaris kazał Perillusowi do środka wejść by zademonstrować działanie byka. Wtedy kazał byka podpalić. Można zatem rzecz, że konstruktor machiny tortur stał się jej pierwszą ofiarą. Zanim zdążył się spalić miał być wyciągnięty, a następnie strącony ze skały.  Byk z brązu, zwany także bykiem Falarisa, sycylijskim, spiżowym           Spiżowy byk miał zostać zatopiony po obaleniu Falarisa w 554 r

Kardynał Richelieu

Znany przede wszystkim dzięki powieści Aleksandra Dumasa (ojca) pt. "Trzej muszkieterowie", Armand-Jean du Plessis de Richelieu pierwsze nauki otrzymał od matki oraz od księdza z pobliskiego klasztoru. W 1594 roku rozpoczął naukę w paryskim collège de Navarre. W 1606 roku Richelieu został mianowany przez króla Francji Henryka IV biskupem Luçon. W 1622 roku dzięki protekcji królowej-matki Marii Medycejskiej, papież Grzegorz XV mianował go kardynałem. Z kolei w 1624 roku został powołany przez króla Ludwika XIII na pierwszego ministra (czyli pierwszego premiera Francji). Kardynał wprowadził wiele reform, m.in. zmierzających do osłabienia pozycji arystokracji.   Kardynał Richelieu, 1585-1642  (mal. Philippe de Champaigne, Musée des Beaux-Arts de Strasbourg)  i przyglądający się oblężeniu (mal. Henri-Paul Motte, Musée d'Orbigny-Bernon)         W 1630 roku zabronił arystokratom działalności handlowej. Następnie Richelieu zakazał im prowadzenia prywatnych wojen oraz posiadania z

Spartański oficer z IV wieku p.n.e.

Poniższy Spartanin uzbrojony jest w sposób charakterystyczny dla końca epoki klasycznej. Jako broni używa żelaznego miecza typu 'xiphos' o prostej głowni. Nie widać na ilustracji włóczni 'dory'. Ma na sobie kirys z brązu, hełm typu 'pilos' z osłonami polików i poprzecznym grzebieniem, brązowe nagolenice oraz tarczę 'aspis' ze znakiem Sparty - Lambda (λ, Λ) od jej oryginalnej nazwy - Λακεδαίμων; Lakedaímōn, Lacedemon. Wbrew utartemu w popkulturze wizerunkowi na tarczach pojawiła się podczas wojny peloponeskiej. W wojnach grecko-perskich symbole były inne. Spartański oficer z IV wieku p.n.e. (rys. Christos Giannopoulos)           Spartanie samych siebie nazywali homoioi – równi, jednakowi. Rodowici Spartanie (Spartiaci) – pełnoprawni obywatele, którzy stanowili mniejszość ludności państwa, zajmowali się w znacznej części szkoleniem wojskowym i przygotowaniem do prowadzenia wojen. Od siódmego roku życia spartańskich chłopców poddawano rygorystycznym ćwiczen

Łaźnie rzymskie dla kobiet

Łaźnia dla kobiet była najlepiej zachowaną częścią term pompejańskich. Podobnie jak w męskiej części - woda była stale podgrzewana. Kobiety nosiły drewniane sandały aby uniknąć poparzenia od gorącej podłogi. W wannie mogło jednocześnie przebywać 8 osób.   Kobiety w termach rzymskich (mal. Bruno Vepkhvadze)

Weterani armii Napoleona na fotografiach

Poniżej na pokolorowanej fotografii z epoki widoczny jest jeden z ostatnich weteranów armii Napoleona Bonapartego, uczestniczący spod Waterloo 1815 roku, Pan Verlinde. Został sfotografowany w mundurze 2 Pułku Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej. Fotografia pochodzi z 1858 roku.           Poniżej znajduje się inny z ostatnich weteranów napoleońskich, Pan Lefebre. Służył jako sierżant 2 Regimentu Inżynierów w 1815 roku. Został sfotografowany w 1858 roku w pełnym mundurze i z medalem Świętej Heleny (wydanym w sierpniu 1857 wszystkim weteranom wojen z czasów rewolucji francuskiej i Cesarstwa Francuskiego).