Uwagę przyciąga ich odzież jak i bogate pięknie zdobione uzbrojenie i inne przedmioty. Sakowie nazywani też są Scytami ałtajskimi, wschodnimi lub środkowoazjatyckimi. Kultura Saków wykształciła się około VII wieku p.n.e., a do rozkwitu doszło w VI–V wieku p.n.e. Ich kultura materialna wykazuje wiele cech wspólnych z kulturą europejskich Scytów. Przypuszczalnie wspólne też jest ich pochodzenie. Niektórzy badacze uważają, że kultury Scytów i Saków należy traktować jako jedną kulturę scyto-sakijską. Sakowie byli koczownikami, hodowcami bydła rogatego, koni, wielbłądów, a także prowadzili osiadły tryb życia, zajmując się rolnictwem. Znaleziono liczne przedmioty z metali szlachetnych (przeważnie złota), a także barwione tkaniny. Podobnie jak u Scytów europejskich tak w sztuce Saków charakterystyczne są motywy zoomorficzne (styl zwierzęcy) świadczące o doskonałej obserwacji przyrody, splatające się z elementami geometrycznymi i roślinnymi.
.jpg)
Król perski Dariusz I (ok. 550-486 p.n.e.) z dynastii Achemenidów toczył wojny z Sakami. Miał pokonać ich władcę o imieniu Skuncha, jednak nie spowodowało to podporządkowania Saków Persji. Pod naciskiem ludu Yuezhi, wspólnie z nimi Sakowie zajęli hellenistyczną Baktrię, a między 140 a 130 p.n.e. wtargnęli do północnych Indii i stworzyli tam państwo indo-scytyjskie, które upadło w 57 roku p.n.e. m.in. pod ciosami Partów. Sakowie zajmowali rozległe terytorium. Mimo wielu wspólnych elementów kultury, poszczególne plemiona różniły się od siebie rodzajem noszonych ozdób i obrzędami pogrzebowymi. Świadectwem rozwiniętego kultu zmarłych są kurhany. Zwłoki spoczywały w drewnianych sarkofagach, niekiedy zdobionych, wokół których składano naczynia z potrawami, sprzęty domowe, broń, wozy i konie.
Komentarze
Prześlij komentarz