Przejdź do głównej zawartości

Robert de Bruce

Król Szkocji, Roibert a Briuis zapisał się w popkulturze dzięki wielkiemu widowisku kinowemu "Braveheart. Waleczne Serce" z 1995 roku, a w ostatnich latach dzięki epickiej produkcji Netflix "Król wyjęty spod prawa" (Outlaw King). Robert de Bruce był królem Szkocji w latach 1306-1329. Urodził się 11 lipca 1274 roku. Jego ojciec, również Robert de Bruce, 8. lord Annandale pochodził z rodziny normańskiej, a matka Marjorie z Carrick z celtyckiej. To właśnie Robert znany był pod przydomkiem „Waleczne Serce” (Braveheart), który błędnie jest przypisywany Williamowi Wallace’owi. W 1296 roku podpisał tzw. "Szmatławy rejestr", uznając władzę króla angielskiego. Po podboju Szkocji przez Anglię kiedy wybuchło powstanie Williama Wallace'a, Robert nie popierał powstania, a nawet według niektórych przekazów walczył nawet po stronie angielskiej (pewnie wiele osób kojarzy słynną scenę z filmu "Braveheart"). Pewne jest, że w jego trakcie nie mógł się zdecydować po której stronie stanąć. 

Robert de Bruce, 1274-1329 (mal. Chris Collingwood)

        Po latach, 27 marca 1306 roku Bruce wystąpił przeciw Anglikom, kiedy koronował się królem Szkocji. Został ekskomunikowany przez papieża za zabicie swojego rywala do tronu szkockiego, Johna Comyn podczas pojedynku w kościele w Dumfries 2 tygodnie później. Po porażkach w walce z Anglikami i Szkotami kilka miesięcy spędził na wygnaniu. W tym czasie Anglicy zdobyli zamek Kildrummy zabijając jego brata Nigela. Gdy po powrocie się o tym dowiedział, Robert napadł na garnizon angielski w Turnberry Castle. Kolejni bracia, Thomas i Alexander wpadli w ręce wrogiego klanu MacDougallów i zostali przekazani przez nich Anglikom na śmierć. W kwietniu 1307 roku Robert de Bruce stoczył zwycięską bitwę pod Glen Troll, a w maju pod Loudon Hill. Do 1309 roku opanował większość Szkocji pokonując klany Comynów i MacDougallów. W 1310 roku całe duchowieństwo szkockie wydało deklarację lojalności wobec króla. 

Angus Macfadyen jako Robert de Bruce ("Braveheart", 1995)

        W tym samym roku, na wieść o przygotowaniach Edwarda II do wojny, uprzedził najazd angielski, niszcząc tereny przygraniczne, przez które miały przejść wojska Edwarda II. W latach 1311-1312 odnosił kolejne zwycięstwa nad Anglikami w bitwach i zdobywał twierdze. Ostatnim punktem był zamek w Stirling. Po rocznym oblężeniu brat Roberta, Edward uzyskał wiosną 1314 od jego komendanta obietnicę, że po roku opuści zamek i przekaże go Szkotom. Postanowił wykorzystać król Anglii, Edward II doprowadzając do kulminacyjnej bitwy. 24 czerwca 1314 roku Robert de Bruce odniósł wielkie zwycięstwo pod Bannockburn. W kolejnych latach prowadził wyprawy wojenne w Anglii a także pomagał powstańcom w Irlandii. Irlandczycy, jak wcześniej Szkoci, mieli dość panowania angielskiego. W 1316 roku królem Irlandii został Edward de Bruce, brat Roberta. 6 kwietnia 1320 roku w opactwie Arbroath Abbey podpisano tzw. deklarację z Arbroath. Deklaracja uniezależniała Szkocję od panowania Anglii. W 1324 uznał za króla Szkocji, a dopiero w 1328 roku papież Jan XXII zdjął ekskomunikę z Bruce'a. W tym samym roku nowy króla Edward III formalnie już uznał niepodległość Szkocji, a Roberta jako króla. Roibert a Briuis zmarł w zamku Cardross, 7 czerwca 1329 roku.

Chris Pine jako Robert de Bruce ("Outlaw King", 2018)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Praca w greckiej kuźni

Wyrób pancerzy i hełmów w okresie antycznym to tworzenie prawdziwych dzieł sztuki. Uzbrojenie ochronne nie tylko było praktyczne, ale duże znaczenie miały walory wizualne. Tworzono hełmy, zbroje, nagolenice zgodnie ze stylistyką danego okresu. Nieraz dodawano rzeźbione elementy w postaci symboli mitologicznych np. gorgony, a także zwierząt lub przedmiotów. Hełmom dodawano rogi czy ozdoby w kształcie liści, a nawet fallusów. Bardziej surowe formy dominowały w okresie archaicznym, by w klasycznym i hellenistycznym stać się dopasowanymi do ciała np. muskularne kirysy lub hełmy z nakarczkiem dopasowanym do szyi. Estetyka greckiego uzbrojenia przesiąkła w świat italski, kartagiński, a nawet iberyjski. Praca w greckiej kuźni (rys. Pierre Probst)

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek (rys. Andriej Negin). Od lewej stoją: 1. Kusznik z Alt Clut (Strathclyde), 658–752 n.e. Ten wojownik jest rekonstruowany na podstawie różnych źródeł ze Szkocji. „Kaptur Orkadów” datowany jest na ok. 615 rok. Buty, nóż bojowy, topór, sprzączka i bełt do kuszy pochodzą z Buiston Crannog w Ayrshire, a kusza z Drosten Stone w Arbroath. 2. Łucznik z Rheged (Cumbria), VII wiek. Zrekonstruowany głównie na podstawie Krzyż z Ruthwell (kamienny krzyż anglosaski z miejscowości Ruthwell w południowej Szkocji). Ma miękki przeszywany pancerz z wyściełanej tkaniny oraz hełm wzorowany na anglosaskim egzemplarzu z VII wieku z Wollaston w Northamptonshire, z kolczą ochroną szyi. Jego łuk pochodzi ze źródeł późnorzymskich. 3. Wódz porzymski z Vindolandii, Mur Hadriana, ok. 500 roku. Na owalnej tarczy, opartej na wzorach późnorzymskich, widnieją symbole chrześcijańskie znalezione w Vindolandii. Włócznia jest kopią rzymsko-brytyjskiego egzemplarza znalezionego w Berkshire, a

Falery - rzymskie odznaczenia

Poza pięknie zdobionym hełmem typu cesarsko-galijskiego, gladiusa (miecza), sztyletu (pugio), pancerza łuskowego (lorica squmata) uwagę niewątpliwie przyciągają falery. Były to metalowe krążki lub płytki z dekoracją reliefową. Falery przyznawano w nagrodę żołnierzom rzymskim. Noszone były jako odznaczenia i ozdoby. Można rzec, że był to odpowiednik dzisiejszych medali wojskowych. Centurion (rekonstruktor Jeff Pinceel)  z Legio XI Claudia Pia Fidelis (fot. Marcia Mummia Fannia)           Legio XI Claudia Pia Fidelis został utworzony przez Juliusza Cezara w 58 roku p.n.e. na początku wojen galijskich, uczestnicząc m.in. w oblężeniu Alezji. W wojnie domowej legion stał po stronie Cezara i uczestniczył w bitwach pod Dyrrachium i pod Farsalos w 48 roku p.n.e. Inskrypcje wskazują też na udział w bitwie pod Akcjum w 31 roku roku p.n.e. Za panowania Oktawiana stacjonował w Dalmacji. W 42 roku n.e. legion otrzymał od cesarza Klaudiusza miano Claudia Pia Fidelis. Za panowania Wespazjana został w