Joachim Murat

Joachim-Napoléon Murat urodził się w 1767 roku. Był synem oberżysty. W wieku 20 lat wstąpił do armii francuskiej, a 2 lata później walczył w czasie rewolucji francuskiej. Zasłużył się Napoleonowi Bonaparte w 1795 roku, gdzie pomógł w stłumieniu buntu rojalistów w Paryżu. Rok później został adiutantem Napoleona. Pod jego komendą służył we Włoszech i w Egipcie. W 1799 roku Murat został generałem dywizji. Zasłynął jako jeden z najlepszych dowódców napoleońskich. 14 czerwca 1800 roku wsławił się pod Marengo, decydującej bitwie drugiej kampanii włoskiej Napoleona. Francuzi pokonali armię austriacką pod wodzą generała Michaela von Melasa. Tego samego roku Murat poślubił najmłodszą siostrę Napoleona, Karolinę. W 1804 roku został marszałkiem Francji. Jako dowódca kawalerii Wielkiej Armii, miał ważny udział w zwycięstwie pod Austerlitz. Była to jedna z najważniejszych bitew wojen napoleońskich i decydujące starcie wojny z III koalicją antyfrancuską, stoczona 2 grudnia 1805 roku między francuską Wielką Armią a połączonymi armiami - austriacką i rosyjską. 14 października 1806 roku pod Jeną-Auerstedt, Joachim Murat pokonał armię pruską, a pod koniec listopada wkroczył triumfalnie do Warszawy, gdzie negocjował z księciem Józefem Poniatowskim objęcie przez niego przywództwa armii polskiej. Książę Józef podarował Muratowi szablę króla Polski z XVI wieku - Stefana Batorego. Od tego momentu byli w przyjacielskich stosunkach. 7-8 lutego 1807 pod Iławą Pruską szarża Murata dała Francuzom zwycięstwo. 

Joachim Murat, król Neapolu 1808-1815 (mal. Galliano)

        Rok później Joachim stłumił krwawo antyfrancuski opór w Hiszpanii, co umożliwiło objęcie tronu hiszpańskiego przez Józefa Bonapartego (starszego brata Napoleona, króla Neapolu po obaleniu Ferdynanda I Burbona). Dzięki temu Murat został królem Neapolu jako Joachim Napoleon. Odznaczył się pod Borodino 5-7 września 1812. To zwycięstwo podczas kampanii rosyjskiej otworzyło Francuzom drogę na Moskwę. Wyprawa Napoleona I na Moskwę była początkiem końca jego dominacji w Europie. Napoleon stracił łącznie w Rosji ok. 580 tys. żołnierzy z tego ok. 200 tys. zabitych, ok. 180-190 tys. dostało się do niewoli, ok. 130 tys. zdezerterowało i ok. 50 tys. uciekło z frontu. Uciekinierów w większości ukryli Rosjanie (chłopi, mieszczanie, szlachta). Z 47 tys. Gwardii Cesarskiej, która weszła do Rosji, po pół roku pozostało około kilkuset. W 1813 roku Murat pokonał Austriaków pod Dreznem i walczył pod Lipskiem (zginął tam książę Józef Poniatowski). 

Joachim Murat w mundurze huzara (mal. François Gérard)

        Po klęsce Napoleona Bonapartego w 1814 roku Joachim Murat opuścił Napoleona. Uzyskał od jego przeciwników gwarancję utrzymania swojego tronu neapolitańskiego. Nie był lojalny wobec cesarza, któremu zawdzięczał karierę i władzę. Kongres wiedeński (trwający od września 1814 do 9 czerwca 1815 roku) nie podtrzymał gwarancji, więc Murat podczas „100 dni” z powrotem przeszedł na stronę Napoleona. Został pokonany w bitwie pod Tolentino 2-3 maja 1815 roku. Bitwa ta uważana jest za jedno z pierwszych wydarzeń, które wpłynęły na późniejsze zjednoczenie Włoch. Murat zbiegł do Francji, a potem na Korsykę. Został zdetronizowany, Ferdynand I Burbon powrócił do Neapolu. Po ostatecznej klęsce Napoleon, Murat próbował jeszcze odzyskać tron Królestwa Neapolu. Został pojmany przez siły Burbona, a następnie skazany na śmierć i rozstrzelany.