Przejdź do głównej zawartości

Hipolita

Hipolita była mityczną królową Amazonek, córką boga wojny, Aresa i Otrere, a także siostrą Pentezylei, Antiopy i Melanippy. Co prawda Joan Francesc Oliveras przedstawił tu Medę z Odessos (tracką księżniczkę z plemienia Getów zamieszkującego Dację, jedną z żon Filipa II Macedońskiego - ojca Aleksandra Wielkiego), jednak zobrazuje sylwetkę Hipolity. 

    Zdobycie pasa Hipolity było dziewiątą pracą herosa Heraklesa (syna Zeusa i śmiertelniczki Alkmeny). Pas dawał królowej nadludzką siłę. Na ilustracji widzimy pas popularny wśród Scytów i północnych Traków. Herakles zebrał drużynę złożoną z najdzielniejszych wojowników. Amazonki słyszały o Heraklesie i przyjęły go ciepło. Hipolita powitała go życzliwie, a kiedy ją w sobie rozkochał, obiecała oddać mu pas. Wtedy Hera pod postacią jednej z Amazonek wznieciła bunt przeciwko Heraklesowi. Rozegrała się krwawa walka, w której poległa Hipolita. Z jej martwego ciała Herakles zerwał pas i wrócił na Peloponez. W innej wersji mitu Hipolita oddaje Heraklesowi pas, w podzięce za uwolnienie przywódczyni jednego z zastępów Amazonek, Melanippe. Inna wersja mówi, że zakochana Hipolita oddała pas Heraklesowi a Hera puściła plotkę, że to heros chciał porwać Amazonkę i oddać złoty pas córce Eurysteusza (tchórzliwego kuzyna Heraklesa). 

Herakles w walce z Amazonkami (rys. Marek Szyszko)

        Niestety Amazonki uwierzyły w plotkę Hery i zaatakowały Heraklesa, a Hipolita zginęła w walce przez przypadek. Zrozpaczony Herakles odpłynął, ponieważ także zakochał się w pięknej królowej. Miał zamiar ją poślubić, a pas oddać córce Eurysteusza. Jeszcze inna wersja mitu mówi, że Herakles nie chcąc walczyć z kobietami, rozkochał w sobie Hipolitę, a ona w dowód swojej miłości sama podarowała mu pas. Kolejna wersja tejże historii podaje, że jeden z towarzyszy Heraklesa, Tezeusz (królewicz ateński. syn Posejdona i Ajtry) porwał siostrę Hippolity, Antiopę razem z pasem (inna, że Antiope zakochała się w nim i sama dostarczyła wykradziony pas, a Hippolita stanęła na czele wyprawy przeciw Tezeuszowi) lub też porwał samą Hipolitę. Ożenił się z branką (Antiope lub Hipolitą) i spłodził syna Hipolita. Według innej wersji mitu, Hipolita zginęła po prostu podczas polowania, zabita przypadkowo przez inną siostrę, Pentezyleę. Policzyliście wszystkie wersje? Jedno jest pewne, Hipolita jest postacią wciąż obecną w sztuce i popkulturze.

Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Praca w greckiej kuźni

Wyrób pancerzy i hełmów w okresie antycznym to tworzenie prawdziwych dzieł sztuki. Uzbrojenie ochronne nie tylko było praktyczne, ale duże znaczenie miały walory wizualne. Tworzono hełmy, zbroje, nagolenice zgodnie ze stylistyką danego okresu. Nieraz dodawano rzeźbione elementy w postaci symboli mitologicznych np. gorgony, a także zwierząt lub przedmiotów. Hełmom dodawano rogi czy ozdoby w kształcie liści, a nawet fallusów. Bardziej surowe formy dominowały w okresie archaicznym, by w klasycznym i hellenistycznym stać się dopasowanymi do ciała np. muskularne kirysy lub hełmy z nakarczkiem dopasowanym do szyi. Estetyka greckiego uzbrojenia przesiąkła w świat italski, kartagiński, a nawet iberyjski. Praca w greckiej kuźni (rys. Pierre Probst)
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek (rys. Andriej Negin). Od lewej stoją: 1. Kusznik z Alt Clut (Strathclyde), 658–752 n.e. Ten wojownik jest rekonstruowany na podstawie różnych źródeł ze Szkocji. „Kaptur Orkadów” datowany jest na ok. 615 rok. Buty, nóż bojowy, topór, sprzączka i bełt do kuszy pochodzą z Buiston Crannog w Ayrshire, a kusza z Drosten Stone w Arbroath. 2. Łucznik z Rheged (Cumbria), VII wiek. Zrekonstruowany głównie na podstawie Krzyż z Ruthwell (kamienny krzyż anglosaski z miejscowości Ruthwell w południowej Szkocji). Ma miękki przeszywany pancerz z wyściełanej tkaniny oraz hełm wzorowany na anglosaskim egzemplarzu z VII wieku z Wollaston w Northamptonshire, z kolczą ochroną szyi. Jego łuk pochodzi ze źródeł późnorzymskich. 3. Wódz porzymski z Vindolandii, Mur Hadriana, ok. 500 roku. Na owalnej tarczy, opartej na wzorach późnorzymskich, widnieją symbole chrześcijańskie znalezione w Vindolandii. Włócznia jest kopią rzymsko-brytyjskiego egzemplarza znalezionego w Berkshire, a
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Falery - rzymskie odznaczenia

Poza pięknie zdobionym hełmem typu cesarsko-galijskiego, gladiusa (miecza), sztyletu (pugio), pancerza łuskowego (lorica squmata) uwagę niewątpliwie przyciągają falery. Były to metalowe krążki lub płytki z dekoracją reliefową. Falery przyznawano w nagrodę żołnierzom rzymskim. Noszone były jako odznaczenia i ozdoby. Można rzec, że był to odpowiednik dzisiejszych medali wojskowych. Centurion (rekonstruktor Jeff Pinceel)  z Legio XI Claudia Pia Fidelis (fot. Marcia Mummia Fannia)           Legio XI Claudia Pia Fidelis został utworzony przez Juliusza Cezara w 58 roku p.n.e. na początku wojen galijskich, uczestnicząc m.in. w oblężeniu Alezji. W wojnie domowej legion stał po stronie Cezara i uczestniczył w bitwach pod Dyrrachium i pod Farsalos w 48 roku p.n.e. Inskrypcje wskazują też na udział w bitwie pod Akcjum w 31 roku roku p.n.e. Za panowania Oktawiana stacjonował w Dalmacji. W 42 roku n.e. legion otrzymał od cesarza Klaudiusza miano Claudia Pia Fidelis. Za panowania Wespazjana został w
Prześlij komentarz
Czytaj więcej