Zbroja z Dendry jest datowaną na koniec XV/początek XIV wieku p.n.e. mykeńską zbroją płytową. Znajduje się w Muzeum Archeologicznym w Nauplionie. Wykonana została z 15 brązowych płyt połączonych elastycznie rzemieniami. Składa się z dwóch (napierśnego i tylnego) pancerzy, płytowego fartucha, naramienników, nagolenników i obojczyka (kołnierza osłaniającego szyję). Uzupełnienie zbroi stanowi hełm z kłów dzika z metalowymi policzkami chroniącymi boki głowy. Zbroja z Dendry zapewniała noszącemu ją pełną ochronę, osłaniając go od podbródka do kolan. Mogła być przeznaczona dla wojownika powożącego rydwanem bojowym.
Większość znanych nam współcześnie hełmów i innego uzbrojenia gladiatorskiego zawdzięczamy Pompejom. Erupcja Wezuwiusza zakonserwowała miasto wraz z niemal nienaruszonymi, niezwykłymi artefaktami na wieki. Widoczne na ilustracji typy gladiatorów to: 1. Retiarius (sieciarz) – walczył trójzębem, sztyletem oraz siecią, bez hełmu. Jedyną ochroną retiariusa była wykonana z brązu osłona lewego barku o nazwie galerus za którą w razie potrzeby mógł osłonić swoją głowę i manica osłaniająca ramię wykonana z metalowych lub skórzanych pasów, czasami z naszytych na skórę łusek. 2. Secutor - gladiator walczący najczęściej z retiariusem. Był uzbrojony w miecz gladius i drewnianą tarczę przypominającą tarcze legionisty rzymskiego. Jego uzbrojenie ochronne składało się z osłony ramienia trzymającego miecz, zamkniętego hełmu bez wystających elementów (aby sieciarzowi trudniej było zarzucić na przeciwnika sieć) i nagolenicy. Walka gladiatorów secutora i retiariusa w Pompejach (rys. Peter Connolly) Zapewn...

Komentarze
Prześlij komentarz