Przejdź do głównej zawartości

Mousquetaires de la Garde

Była to słynna francuska formacja gwardyjska. Spopularyzował ją w kulturze masowej Aleksander Dumas (ojciec). Formacja muszkieterów została utworzona w 1622 roku przez króla Ludwika XIII. Podobnie jak dragoni mogła walczyć jako lekka kawaleria albo piechota. Pojawia się w trylogii Aleksandra Dumasa (Trzej muszkieterowie, Dwadzieścia lat później i Wicehrabia de Bragelonne). Główni bohaterowie (Atos, Portos, Aramis i d'Artagnan) są właśnie królewskimi muszkieterami. Powieści te, zwłaszcza pierwsza z nich, były wielokrotnie adaptowane na potrzeby filmu. W 1664 roku w wyniku reformy muszkieterów podzielono na dwa oddziały (po wcieleniu gwardii kardynalskiej noszącej czerwone kasaki). 

Mousquetaire de la Garde, 1630 (rys. Velimir Vuksic)

        Pierwszy z nich nazwano szarzy muszkieterowie ("mousquetaires gris"), a drugi czarni muszkieterowie ("mousquetaires noirs"). Nazwy wzięły się od koloru koni, których dosiadali. Mogli służyć w muszkieterach królewskich jedynie mężczyźni pochodzenia szlacheckiego. Służba w tej formacji była prestiżowa i mogła zapewnić w przyszłości wielka karierę żołnierzowi. W 1776 roku król Ludwik XVI zdecydował się na likwidację formacji muszkieterów ze względów finansowych. W 1789 roku odtworzono ją na krótko przed rewolucją. 6 stycznia 1814 roku ponownie odtworzono formację muszkieterów, by ostatecznie zlikwidować ją 1 stycznia 1816 roku. Przez swój dwustuletni czas istnienia często zmieniały się mundury formacji, jednak niebieska superwesta z białym krzyżem (pod którą znajdował się czerwony mundur) zachowywała podobny styl.

Hełmy obu kompanii w latach 1814-15:
 mousquetaires gris (złoty), mousquetaires noirs (srebrny)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Praca w greckiej kuźni

Wyrób pancerzy i hełmów w okresie antycznym to tworzenie prawdziwych dzieł sztuki. Uzbrojenie ochronne nie tylko było praktyczne, ale duże znaczenie miały walory wizualne. Tworzono hełmy, zbroje, nagolenice zgodnie ze stylistyką danego okresu. Nieraz dodawano rzeźbione elementy w postaci symboli mitologicznych np. gorgony, a także zwierząt lub przedmiotów. Hełmom dodawano rogi czy ozdoby w kształcie liści, a nawet fallusów. Bardziej surowe formy dominowały w okresie archaicznym, by w klasycznym i hellenistycznym stać się dopasowanymi do ciała np. muskularne kirysy lub hełmy z nakarczkiem dopasowanym do szyi. Estetyka greckiego uzbrojenia przesiąkła w świat italski, kartagiński, a nawet iberyjski. Praca w greckiej kuźni (rys. Pierre Probst)

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek (rys. Andriej Negin). Od lewej stoją: 1. Kusznik z Alt Clut (Strathclyde), 658–752 n.e. Ten wojownik jest rekonstruowany na podstawie różnych źródeł ze Szkocji. „Kaptur Orkadów” datowany jest na ok. 615 rok. Buty, nóż bojowy, topór, sprzączka i bełt do kuszy pochodzą z Buiston Crannog w Ayrshire, a kusza z Drosten Stone w Arbroath. 2. Łucznik z Rheged (Cumbria), VII wiek. Zrekonstruowany głównie na podstawie Krzyż z Ruthwell (kamienny krzyż anglosaski z miejscowości Ruthwell w południowej Szkocji). Ma miękki przeszywany pancerz z wyściełanej tkaniny oraz hełm wzorowany na anglosaskim egzemplarzu z VII wieku z Wollaston w Northamptonshire, z kolczą ochroną szyi. Jego łuk pochodzi ze źródeł późnorzymskich. 3. Wódz porzymski z Vindolandii, Mur Hadriana, ok. 500 roku. Na owalnej tarczy, opartej na wzorach późnorzymskich, widnieją symbole chrześcijańskie znalezione w Vindolandii. Włócznia jest kopią rzymsko-brytyjskiego egzemplarza znalezionego w Berkshire, a

Falery - rzymskie odznaczenia

Poza pięknie zdobionym hełmem typu cesarsko-galijskiego, gladiusa (miecza), sztyletu (pugio), pancerza łuskowego (lorica squmata) uwagę niewątpliwie przyciągają falery. Były to metalowe krążki lub płytki z dekoracją reliefową. Falery przyznawano w nagrodę żołnierzom rzymskim. Noszone były jako odznaczenia i ozdoby. Można rzec, że był to odpowiednik dzisiejszych medali wojskowych. Centurion (rekonstruktor Jeff Pinceel)  z Legio XI Claudia Pia Fidelis (fot. Marcia Mummia Fannia)           Legio XI Claudia Pia Fidelis został utworzony przez Juliusza Cezara w 58 roku p.n.e. na początku wojen galijskich, uczestnicząc m.in. w oblężeniu Alezji. W wojnie domowej legion stał po stronie Cezara i uczestniczył w bitwach pod Dyrrachium i pod Farsalos w 48 roku p.n.e. Inskrypcje wskazują też na udział w bitwie pod Akcjum w 31 roku roku p.n.e. Za panowania Oktawiana stacjonował w Dalmacji. W 42 roku n.e. legion otrzymał od cesarza Klaudiusza miano Claudia Pia Fidelis. Za panowania Wespazjana został w