Przejdź do głównej zawartości

Katafrakci Seleukidów

Katafrakci byli najcięższym typem kawalerii w czasach starożytnych m.in. w armiach Seleucydów, Sarmatów, Partów, Sasanidów, także Rzymian. Używani byli później w średniowieczu m.in. Cesarstwie Wschodniorzymskim. Hellenistyczni katafrakci nosili brązowe kirysy, segmentowe osłony rąk i nagolenice, hełm tracki z brodatą maską jeźdźca. Opancerzane były również konie. Zazwyczaj byli uzbrojeni w długą na 4-4,5 m włócznię (xyston) oraz miecz. 

Katafrakci Seleukidów w starciu z Rzymianami 
pod Magnezją, 190 p.n.e. (rys. Igor Dzis)

        Źródłem na podstawie, którego powstała powyższa ilustracja jest relief pochodzący z balustrady sanktuarium Ateny w Pergamonie z ok. 183 roku p.n.e. Obecnie znajduje się w berlińskim Muzeum Pergamońskim. Elementy z reliefu użyte do tej rekonstrukcji to: miecz w pochwie wyglądający na typ 'xiphos', kirys z brązu (który ma jeden z jeźdźców), ewentualnie płócienny pancerz 'linothorax' (widoczny u drugiego spadającego jeźdźca), hełm konia (naczółek) z pióropuszem poprzecznym, hełm pierwszego jeźdźca (prawdopodobnie typu trackiego lub attyckiego) z osłoną w kształcie brodatej twarzy (maska zasłania całą twarz pozostawiając otwory na oczy, nozdrza i usta) hełm drugiego jeźdźca typu 'konos' z napolicznikami, a także segmentowe osłony na obie ręce przypominające znacznie późniejszą rzymską 'manica' (noszoną jednak tylko na prawej dłoni, gdyż lewą zasłaniała w całości tarcza 'scutum').  

Relief pochodzący z Pergamonu, ok. 183 roku p.n.e. 

        Innym źródłem przedstawiającym katafraktów Seleukidów są figurki, takie jak ta poniższa, znajdująca się w paryskim Luwrze. Według Tytusa Liwiusza katafrakci stanęli po obu stronach falangi, a po prawej tuż obok agemy Antiocha III Wielkiego w bitwie pod Magnezją. Na ilustracji widzimy ich walczących z rzymskimi legionistami.

Figurka z Luwru, Paryż
Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dama z Elche

Kilka dni temu była rocznica odkrycia jednego z najbardziej znanych dzieł antycznej sztuki iberyjskiej tzw. Damy z Elche. "La Dama de Elche" jest starożytną rzeźbą iberyjską. Przedstawia popiersie pięknej młodej i bogatej kobiety. Uważana jest za jedno z najwybitniejszych osiągnięć sztuki iberyjskiej. Rzeźba pochodzi z około 400-300 r. p.n.e. Jej wysokość wynosi 56 cm. Została wykonana z wapienia i pierwotnie była polichromowana. Zachowały się resztki po malowaniu. Była pomalowana w następujących kolorach - czerwień, biel i błękit.            Popiersie przedstawia młodą kobietę z delikatnymi rysami twarzy, przymkniętymi oczami i pomalowanymi na czerwono ustami. Kobietę zdobi wyrafinowana biżuteria i nietypowe nakrycie głowy. Została odkryta całkowicie przypadkowo 4 sierpnia 1897 roku w miejscowości Elche (południowo-wschodnia Hiszpania). Została znaleziona między skałami, gdzie najprawdopodobniej została ukryta. Po odkryciu została zakupiona przez fran...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Leonidas I - król Sparty

Dzisiejszy wpis przedstawi Leonidasa I, króla Sparty. Leonidas I jest prawdopodobnie najbardziej utrwalonym w popkulturze greckim władcą okresu klasycznego. Od 490 roku p.n.e. rządził Spartą. Jego żoną była Gorgo - córka jego przybranego brata Kleomenesa I. Z tego małżeństwa urodził się syn Plejstarchos.  Na zdjęciu Javiera Tamargo Santistebana rekonstruktor Marco Cecini,  znany pod profilem Marco Aurelio Valerio Massenzio           Leonidas zasłynął podczas wojen grecko-perskich, dowodzeniu obroną przesmyku w Termopilach w 480 roku p.n.e. Władca Sparty stał na czele hoplitów składających się z 300 rodaków i kilku tysięcy żołnierzy z innych greckich miast-państw (polis). Nie do końca wyglądało to tak, że było tam wyłącznie 300 Spartan po stronie greckiej. Według Herodota siły Greków składały się z 300 hoplitów spartańskich i 1000 towarzyszących im periojków, 500 hoplitów z Mantinei, 500 z Tegei, 120 z Orchomenos w Arkadii, 1000 innych Arkadyjczykó...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Ostatni król perski z dynastii Achemenidów - Dariusz III

Dariusz rządził jako Szachinszach ("Król Królów") w latach 336–330 p.n.e. Wywodził się z bocznej linii Achemenidów. Urodził się jako Artaszata, syn Arsamesa i Sysygambis. Początkowo był nadzorcą perskiego systemu pocztowego. W latach 344–336 p.n.e. pełnił funkcję satrapy Armenii. Został wyniesiony na tron przez Bagoasa (wpływowego eunucha na dworze Achemenidów, który był odpowiedzialny za otrucie dwóch wcześniejszych perskich królów Artakserksesa III oraz Arsesa). Po objęciu rządów Dariusz nakazał wypicie trucizny Bagoasowi. Stłumił rebelię w Egipcie, przyjmując tytulaturę faraońską. Nie jest wykluczony udział Dariusza III w zamordowaniu Filipa II Macedońskiego (ojca Aleksandra III Wielkiego). Pokonał pretendenta, który rościł sobie prawa do władzy w Babilonie. Błędem Dariusza było zlekceważenie informacji wyprawie Macedończyków przeciwko Persji. Nie zdążył się przygotować do obrony imperium.  Dariusz III (rys. Joan Francesc Oliveras)           Aleksan...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej