Przejdź do głównej zawartości

Karnawał w Wenecji

Dzisiaj kończy się trwający od 4 lutego słynny karnawał w Wenecji. "Il Carnevale di Venezia" jest najpopularniejszym karnawałem w Europie. Ulice są pełne kolorowych masek, ubiorów nawiązujących do różnych epok (przeważnie XVIII wieku), muzyki i zabawy. Głównym miejscem, w którym odbywają się karnawałowe wydarzenia jest Plac św. Marka, zwany w tym czasie "największą salą balową Europy". Można spotkać tam najwięcej osób przebranych w bogato zdobione stroje. Niezbędnym elementem każdej kreacji jest wenecka maska. Mieszkańcy Wenecji prześcigają się w ich produkcji. Tradycyjne maski wywodzą się z Commedie dell´Arte, włoskiej komedii ludowej powstałej w połowie XVI wieku. Aktorzy występowali w charakterystycznych kostiumach. 

W czasie karnawału Wenecję odwiedzają turyści z całego świata. Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1268 roku. Wówczas karnawał trwał nawet kilka miesięcy. Noszenie masek wykorzystywano do ukrycia swojej płci oraz występków, o czym świadczy na przykład dekret z 1603 roku, w którym zabraniano mężczyznom przebierania się za kobiety i odwiedzania zakonnic w żeńskich klasztorach. Karnawał rozpoczyna "lot anioła", kiedy młoda i zazwyczaj ładna dziewczyna unosi się na linach nad placem św. Marka (od 1548 roku, kiedy pewien artysta na linach zjechał z dzwonnicy św. Marka do Pałacu Dożów). Zdobycie miasta pod koniec XVIII wieku doprowadziło do zakazania karnawału przez Austriaków w obawie przed powstaniem. Choć tradycję karnawału próbowano odbudować już od XIX wieku, dopiero w 1979 roku włoski rząd zadecydował o wskrzeszeniu tej pięknej tradycji. 


PRZYKŁADOWE WENECKIE MASKI:

Volto - biała maska tradycyjnie dopełniona trójkątnym kapeluszem, najprawdopodobniej przedstawia ducha.

Colombina - maska zdobiona złotem lub srebrem, która zakrywają tylko górną część twarzy. 

Pantalone - maska w górnej części przedstawia smutnego starca z długim nosem i skośnymi oczami. 

Bautta - kwadratowa maska zakrywająca całą twarz bez otworu na usta, zazwyczaj dopełniona o trójkątny kapelusz i płaszcz. 

Dottore - dziwaczna, biała maska z długim dziobem oraz okrągłymi otworami na oczy, często noszona z okularami. 

Arlecchino - ma czarny kolor i płaski, małpi nos. Przedstawia dzikusa lub niewolnika.



Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Praca w greckiej kuźni

Wyrób pancerzy i hełmów w okresie antycznym to tworzenie prawdziwych dzieł sztuki. Uzbrojenie ochronne nie tylko było praktyczne, ale duże znaczenie miały walory wizualne. Tworzono hełmy, zbroje, nagolenice zgodnie ze stylistyką danego okresu. Nieraz dodawano rzeźbione elementy w postaci symboli mitologicznych np. gorgony, a także zwierząt lub przedmiotów. Hełmom dodawano rogi czy ozdoby w kształcie liści, a nawet fallusów. Bardziej surowe formy dominowały w okresie archaicznym, by w klasycznym i hellenistycznym stać się dopasowanymi do ciała np. muskularne kirysy lub hełmy z nakarczkiem dopasowanym do szyi. Estetyka greckiego uzbrojenia przesiąkła w świat italski, kartagiński, a nawet iberyjski. Praca w greckiej kuźni (rys. Pierre Probst)

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek

Armia z Brytanii, VI-VIII wiek (rys. Andriej Negin). Od lewej stoją: 1. Kusznik z Alt Clut (Strathclyde), 658–752 n.e. Ten wojownik jest rekonstruowany na podstawie różnych źródeł ze Szkocji. „Kaptur Orkadów” datowany jest na ok. 615 rok. Buty, nóż bojowy, topór, sprzączka i bełt do kuszy pochodzą z Buiston Crannog w Ayrshire, a kusza z Drosten Stone w Arbroath. 2. Łucznik z Rheged (Cumbria), VII wiek. Zrekonstruowany głównie na podstawie Krzyż z Ruthwell (kamienny krzyż anglosaski z miejscowości Ruthwell w południowej Szkocji). Ma miękki przeszywany pancerz z wyściełanej tkaniny oraz hełm wzorowany na anglosaskim egzemplarzu z VII wieku z Wollaston w Northamptonshire, z kolczą ochroną szyi. Jego łuk pochodzi ze źródeł późnorzymskich. 3. Wódz porzymski z Vindolandii, Mur Hadriana, ok. 500 roku. Na owalnej tarczy, opartej na wzorach późnorzymskich, widnieją symbole chrześcijańskie znalezione w Vindolandii. Włócznia jest kopią rzymsko-brytyjskiego egzemplarza znalezionego w Berkshire, a

Falery - rzymskie odznaczenia

Poza pięknie zdobionym hełmem typu cesarsko-galijskiego, gladiusa (miecza), sztyletu (pugio), pancerza łuskowego (lorica squmata) uwagę niewątpliwie przyciągają falery. Były to metalowe krążki lub płytki z dekoracją reliefową. Falery przyznawano w nagrodę żołnierzom rzymskim. Noszone były jako odznaczenia i ozdoby. Można rzec, że był to odpowiednik dzisiejszych medali wojskowych. Centurion (rekonstruktor Jeff Pinceel)  z Legio XI Claudia Pia Fidelis (fot. Marcia Mummia Fannia)           Legio XI Claudia Pia Fidelis został utworzony przez Juliusza Cezara w 58 roku p.n.e. na początku wojen galijskich, uczestnicząc m.in. w oblężeniu Alezji. W wojnie domowej legion stał po stronie Cezara i uczestniczył w bitwach pod Dyrrachium i pod Farsalos w 48 roku p.n.e. Inskrypcje wskazują też na udział w bitwie pod Akcjum w 31 roku roku p.n.e. Za panowania Oktawiana stacjonował w Dalmacji. W 42 roku n.e. legion otrzymał od cesarza Klaudiusza miano Claudia Pia Fidelis. Za panowania Wespazjana został w