ECHA PRZESZŁOŚCI

Seria moich ilustracji ukazująca żołnierzy do najnowszego tomu serii Bitwy/Taktyka pt. "Bitwa pod Kulm-Priesten 29-30 sierpnia 1813 roku. Przypadkowe zwycięstwo sprzymierzonych" autorstwa Szymona Jagodzińskiego. Książka będzie wydana przez wydawnictwo InfortEditions. Od lewej stoją:  1. Rosyjski huzar gwardii.  Był żołnierzem elitarnej kawalerii lekkiej, odznaczającym się efektownym, bogato zdobionym umundurowaniem. Dolman to na Węgrzech dopasowana kurtka zdobiona szamerunkiem na piersiach i na rękawach. Stała się typowym elementem umundurowania węgierskich huzarów, gdzie nakładano na nią dodatkowo mentyk, przerzucony przez lewe ramię. Od XVIII wieku dolman i mentyk zyskały popularność jako mundur huzarów również w innych państwach. Szamerunek to jeden z najbardziej charakterystycznych i efektownych elementów ich umundurowania – ozdobne, plecione sznury i obszycia, które nadawały mundurowi wyrazisty, paradny wygląd. Szamerunek składał się z szeregu poziomych pętlic, zwykle za...

Generał z czasów dynastii Shang (1600–1046 p.n.e.), która rządziła na terenie Chin w epoce brązu (rys. Joan Francesc Oliveras). Rekonstrukcja jest dość hipotetyczna. Widać piękne uzbrojenie z brązu, drewnianą tarczę i ozdoby z jadeitu. Warto zwrócić uwagę na brak spodni. Były one nieznane w kulturze Shang i zostały przyjęte dopiero później, z wpływów ludów stepowych. Generał z czasów dynastii Shang (rys. Joan Francesc Oliveras)

Seria moich ilustracji ukazująca żołnierzy do najnowszego tomu serii Historyczne Bitwy pt. "Holenderskie Indie 1941-41" Michała Piegzika.  Od lewej stoją:  1. Dowódca japońskiego bombowca marynarki w mundurze przeznaczonym do misji na obszarze zwrotnikowym – najczęściej był to oficer w stopniu podporucznika lub porucznika, który pełnił funkcję obserwatora. 2. Podoficer Rikusentai, czyli japońskich oddziałów desantowych marynarki, które były odpowiedzialne za zajęcie wschodniej flanki Holenderskich Indii Wschodnich. 3. Indonezyjski milicjant w stopniu podoficerskim. Takie oddziały pełniły najczęściej służbę wartowniczą oraz porządkową i rzadko stanowiły cenne wsparcie w regularnych walkach z Japończykami. 4. Szeregowy żołnierz Królewskiej Armii Holenderskich Indii Wschodnich (KNIL) pochodzenia indonezyjskiego. Jego umundurowanie i uzbrojenie wskazują, że służył w regularnej piechocie trzydywizyjnego garnizonu Jawy. 5. Japoński spadochroniarz armii, mjr Kōmura, w czasie ataku n...

W IV wieku p.n.e. Celtowie pod wodzą Brennusa (wodza plemienia Senonów) przekroczyli Alpy. Dotarli na Półwysep Apeniński, szybko opanowując ziemie zamieszkane przez północnych Etrusków. Co ciekawe Celtów wspierali wówczas Rzymianie. Jak podaje Liwiusz, dopiero zbyt duże sukcesy Celtów niż przewidywano, zaniepokoiły Rzymian. W 391 roku p.n.e. wódz Brennus zaatakował miasto etruskie Kluzjum, które zwróciło się z pomocą do Rzymu. Wówczas Synowie Wilczycy wzięli udział w walce po stronie Etrusków. Rok później Celtowie skierowali się ku Rzymowi. Brennus stanął do walki z przeciwnikiem nad rzeką Alią. Rzymianie podczas bitwy rzucili się do ucieczki. Celtowie w pościgu zabili wielu z nich, a część utonęła w bagnach. Niedobitki Rzymian i wspierających ich Latynów zbiegły do Wiecznego Miasta. Po 7-miesięcznym oblężeniu najeźdźcy zdobyli je i splądrowali. Nie zdobyli jedynie Kapitolu, ponieważ według legendy, obrońców zaalarmowały gęsi kapitolińskie poświęcone bogini Junonie. Etruscy lub rzymscy...

Arnegisklus był magistrem militum (pełna nazwa "comes et magister utriusque militiae", gdyż łączył w sobie dwa dawniejsze tytuły: magister equitum i magister peditum, stąd nazwa magister equitum et peditum – wódz obu sił zbrojnych, czyli konnicy i piechoty) Cesarstwa Wschodniorzymskiego w 447 roku n.e. Prawdopodobnie był pochodzenia gockiego lub trackiego. Arnegisklus jest wspomniany w 441 roku jako oficer w Tracji, gdzie zamordował magistra militum Johannesa, z którym był skonfliktowany na dworze cesarskim. W 443 roku Arnegisklus pełnił funkcję comesa w Tracji, walcząc z władcą Hunów – Attylą. W 447 roku został mianowany magister militum Tracji. W tym samym roku poprowadził atak przeciwko Attyli, lecz został pokonany w bitwie nad rzeką Utus i poległ. Była to ostatnia z krwawych, regularnych bitew między Cesarstwem Wschodniorzymskim a Hunami.   Śmierć Arnegisklusa, w bitwie przeciwko Attyli nad rzeką Utus w 447 roku.  Ilustracja autorstwa Marka Szyszko do hiszpańskiego magaz...

Mężczyźni minojscy chodzili z gołymi torsami, a kobiety nosiły sukienki odsłaniające piersi, ekstrawaganckie długie spódnice i wyszukane fryzury. Sztuka minojska przedstawiała mężczyzn opalonych, a kobiety blade. Podobny zabieg występował u innych, niektórych cywilizacji starożytnych. Rekonstrukcje zostały oparte na znaleziskach z Krety i zrekonstruowanych freskach przez badacza cywilizacji minojskiej, brytyjskiego archeologa Arthura Evansa. Niektórzy zarzucają mu zbyt dużą swobodę interpretacji detali, które nie ocalały do dzisiejszych czasów. Termin „cywilizacja minojska” jest współczesny, ukuty przez Arthura Evansa w odniesieniu do Minosa, mitycznego króla Krety. Nie wiemy, jak Minojczycy nazywali samych siebie. Minojska para arystokratów z epoki brązu (rys. Joan Francesc Oliveras)